ميزان سنجش اعمال در نزد خداوند، معرفتى است كه بر پايه آن، عمل انجام ميشود. اگر چند نفر يك عمل مشابه را انجام دهند مثلاً دو ركعت نماز بگزارند يا كارهاى شايسته ديگر انجام دهند، پاداش آنان به ميزان معرفتشان به خداوند بزرگ بستگى دارد كه اساس و پايه هر عبادت است.
كسانى كه در معرفت الهى غور كرده، و از درياى محبّت الهى جرعهها نوشيده و در دانش الهى به مقام مكين رسيدهاند و خداوند از آنان به «راسخون فى العلم» تعبير ميكند اين گونه دعا ميكنند:
رَبَّنا لا تُزِ غْ قُلُوبَنا بَعْدَ إِذ هَدَيْتَنا وَهَبْ لَنا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنْتَ الوَهّابُ * رَبَّنا إِنَّكَ جامِـعُ النّاسِ لِـيَوْمٍ لا رَيْبَ فِـيهِ إِنَّ اللّهَ لا يُخْلِفُ المِـيعادَ؛1
بارالها، پس از آن كه ما را هدايت كردى دل ما را از حق بر مگردان و از نزد خود به ما رحمت ده، همانا تو بخشندهاي. پروردگارا، تو مردم را در روز قيامت كه در آن ترديدى نيست گرد ميآورى، همانا خداوند در وعده گاهش تخلّف نميكند.
1. آل عمران (3) آيات 8 ـ 9.