داستان اصحاب كهف را خوانده و شنيدهايم. گروهى از جوانان موحّد و خداپرست كه از جوّ كفرآميز جامعه و حكومت پليد زمان نفرت دارند و به خشم آمدهاند، راهى كوه و بيابان ميشوند تا بتوانند با آزادى خدا را عبادت كنند و با حق تعالى انس گيرند. وقتى كه مسير را پيمودند و به غار پناه بردند، در آن جا دست به دعا برداشتند و چنين گفتند:
رَبَّنا ءَاتِنا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً وَهَيِّئ لَنا مِنْ أَمْرِنا رَشَداً؛1
بارالها، از نزد خودت به ما رحمتده، و رشد و پيشرفت در كار براى ما مهيّا كن.
طالبان رحمت الهى و راهيان رشد و ايمان و نيكبختى و هدايت الهى، شايسته است اين دعا را زمزمه كنند.
1. كهف (18) آيه 10.