خداوند متعال وقتى ميخواهد مؤمنان مجاهد را قوت قلب دهد و راه و رسم صحيح جهاد را به آنان آموزد و توكل و تعبّد را در آنان زنده كند و شيوه پايدارى و صبر و ثبات را براى آنان ترسيم كند و طريقه دعا و نيايش مردان جهاد و شهادت را بازگو كند ميفرمايد: «چه بسيار پيامبرانى كه تودههاى انبوه همراه آنان با دشمنان پيكار كردند و به خاطر رنج و مصيبتى كه در راه خدا ديدند سست نشدند و به ضعف نگراييدند و در برابر دشمن تسليم نشدند، و خداوند صابران را دوست ميدارد.» خواسته و دعايشان تنها اين بود:
رَبَّنا اغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا وَإِسْرافَنا فِى أَمْرِنا وَثَبِّتْ أَقْدامَنا وَانْصُرْنا عَلى القَوْمِ الكافِرِينَ؛1
پروردگارا، گناهان و كوتاهى و تندروى ما را در كار خود بيامرز، و گامهاى ما را ثابت دار، و ما را بر كفار پيروز فرما.
خداوند در پاسخ، پاداش دنيايى كه پيروزى و سربلندى آنهاست و پاداش نيكوى آخرت را كه بهشت و مقام قرب خداست به ايشان عطا فرمود.
1. آل عمران (3) آيه 147.