از آغاز ظهور اسلام، يهود و نصارا هر كدام به شيوهاى با اسلام برخورد ميكردند. يهود از روى حسدورزى و كينه و دشمنى با اسلام و پيامبر و مسلمين، سر ناسازگارى و عناد داشتند و از هيچ زمينهاى براى ضربه به اسلام چشم پوشى نميكردند.
در مقابل، نصارا روشى منطقى و معقول، و برخوردهاى مهرآميز و دوستانه با اسلام و مسلمين داشتند. قرآن كريم از اين دو برخورد متفاوت ياد ميكند و بارها به نشانه قدرشناسى، از حق گرايان مسيحى تمجيد ميكند و از برخوردهاى معقول و سنجيده آنان ستايش ميكند.
گروهى از آنان كه از زُهّاد و عُبّاد و دانشمندان مسيحى بودند وقتى كه با قرآن وپيام آن آشنا شدند و آن را حق يافتند مسلمان شدند و از شادمانى گريستند و چنين گفتند:
رَبَّنا ءامَنّا فَاكْتُبْنا مَعَ الشاهِدينَ؛1
بارالها، ايمان آورديم، ما را هم در زمره گواهان (و مسلمين) قرارده.
1. مائده (5) آيه 83.