دو مرد بايكديگر دوست بودند؛ يكى خدا پرست فقير و ديگرى ثروتمند بيايمان. ثروتمند بيايمان به ثروت خود ميباليد و به دوستش ميگفت: من ثروت و افرادم بيش از تو است. و هرگاه در دو باغ وسيع و پر محصولش وارد ميشد، ميگفت: گمان ندارم اين همه نعمت تمام شود و قيامتى در كار باشد. دوست خداشناس به او پند داد و گفت: آيا به خدايى كه تو را آفريد كفر ميورزي؟ اما من معتقدم كه اللّه خداى من است و شريكى براى او قرار نميدهم، چرا نعمت دهنده را نميشناسى و هرگاه به باغت داخل ميشوى ياد خدا نميكنى و به نشانه شكر گزارى نميگويى:
ما شاءَ اللّهُ لا قُوَّةَ إِلاّ بِاللّهِ؛1
آنچه خدا خواهد (همان ميشود) قوت و قدرتى نيست مگر از جانب خدا.
پيامبرگرامى صلّى الله عليه وآله وسلّم فرمود: «هر گاه خداوند به بندهاش نعمت مال و زن و فرزند عنايت فرمود و او گفت: ما شاءَ اللّهُ لا قُوَّةَ إِلاّ بِاللّهِ آفتى به جز مرگ نبيند.»2
1. كهف (18) آيه 39. 2. الوابل الطيّب، ص111.