حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: «مقصود در اين آيه، همسر شايسته در دنيا، و بهشت در آخرت است.»1
پيامبر گرامى اسلام صلّى الله عليه وآله وسلّم فرمود: «كسى كه دلى شكرگزار، و زبانى در كار ذكر خدا، و همسر مؤمنى كه او را در امور دنيا و آخرتش يارى رساند داشته باشد، خداوند در دنيا و آخرت به او حسنه داده و از عذاب آتش او را نگه داشته است.»2
در حديث آمده است: «حضرت رسول صلّى الله عليه وآله وسلّم به عيادت مرد مسلمانى رفتند كه از بيمارى رنج ميبرد. حضرت به او فرمود: آيا دعا كردى و چيزى از او خواستي؟ بيمار گفت: آرى، اينگونه با خدا سخن ميگويم: بارالها، اگر مرا در آخرت ميخواهى عذاب كنى، آن را در اين دنيا برايم قرارده.
حضرت فرمود: «سُبحانَ اللّه! توطاقت چنين عذابى ندارى، چرا نگفتى: رَبّنا ءاتِنا فِى الدُّنيا حَسَنَةً وَفِى الآخِرةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النّارِ»
آن بيمار اين گونه دعا كرد و خداوند شفايش داد.»3
1 و 2. مجمع البيان، ج2، ص298. 3. تفسير ابن كثير، ج1، ص433؛ تفسير ابوالفتوح، ج2، ص134.