اين كتاب دوّم از بخش منجيات المحجّة البيضاء فى تهذيب الاحياء است بسم الله الرّحمن الرّحيم سپاس ويژه خداوندى است كه ستايش و سپاس سزاوار او و رداى كبريايى و صفات مجد و بزرگى مختصّ اوست. همان خدايى كه برگزيدگان اولياى خود را در خوشى و ناخوشى به نيروى صبر مؤيّد گردانيده، و به شكرگزارى در بلا و نعمت توانايى بخشيده است. و درود فراوان بر محمّد سرور پيامبران و بر خاندان او باد كه رهبر نيكوكاران پرهيزگارند و بر نيكان ياران او كه مهتر برگزيدگانند درودى كه پيوسته با دوام مقرون و از فنا و نقصان مصون باشد.
امّا بعد. همانا ايمان دو نيم است، نيمى صبر و نيم ديگر شكر. در اين باره احاديثى وارد شده و آثار و اخبار بدان گواه است. و نيز صبر و شكر دو صفت از صفات بارى تعالى و دو اسم از اسماى حسناى اوست چه خداوند خود را صبور و شكور خوانده است. از اين رو ندانستن حقيقت صبر و شكر ندانستن حقيقت هر دو نيمه ايمان است، سپس موجب غفلت از دو صفت از اوصاف پروردگار رحمان مىگردد و براى رسيدن به قرب الهى جز از طريق ايمان راهى نيست. چگونه ممكن است انسان در راه ايمان گام بردارد بى آن كه بداند ايمان از چه طريقى به دست مىآيد، و آن كه را بايد به او ايمان