صفحه‌ى 147
وارد شده است و لذا ائمه (عليهم السلام) از ورود به اين دستگاه ها شديدا تحذير كردند و فرمودند اگر شماها وارد نمىشديد كار به اينجاها نمىرسيد. تكاليفى كه براى فقهاى اسلام است بر ديگران نيست فقهاى اسلام براى مقام فقاهتى كه دارند بايد بسيارى از مباهات را ترك كنند و از آن اعراض نمايند. فقهاى اسلام بايد در موردى كه براى ديگران تقيه است تقيه نكنند. تقيه براى حفظ اسلام و مذهب بود كه اگر تقيه نمىكردند مذهب را باقى نمىگذاشتند. تقيه مربوط فروع است مثلا وضوء را اين طور يا آن طور بگير اما وقتى كه اصول اسلام، حيثيت اسلام در خطر است جاى تقيه و سكوت نيست، اگر يك فقيهى را وادار كنند كه برود سر منبر خلاف حكم خدا را بگويد آيا مىتواند به عنوان. التقيه دينى و دين آبائى. اطاعت كند؟ اينجا جاى تقيه نيست، اگر بناء باشد به واسطه ورود يك فقيه در دستگاه ظلمه بساط ظلم رواج پيدا كند و اسلام لكه دار گردد نبايد وارد شود هر چند او را بكشند و هيچ عذرى از او پذيرفته نيست مگر اين كه معلوم شود ورود او در آن دستگاه روى پايه و اساس عقلائى بوده است مثل على بن يقطين كه معلوم است براى چه وارد شده است، يا خواجه نصير رضوان اللَّه عليه كه معلوم است در ورود او چه فوائدى بود. البته فقهاى اسلام از اين حرفها منزهند وضعشان از صدر اسلام تا كنون روشن