به خدا نمى رساند) چرا كه خداوند بى نياز و ستوده است.
4ـ واگر به انسان نعمتى بچشانيم سپس از او بگيريم بسيار نوميد ونا سپاس خواهد بود ـ واگر نعمتهايى پس از شدت و ناراحتى به او برسانيم مىگويد مشكلات از من بر طرف شد و ديگر باز نخواهد گشت وغرق شادى و غفلت وفخر فروشى مىشود.
5ـ و هنگامى كه در دريا ناراحتى به شما برسد همه كس را جز او فراموش خواهيد كرد، اما هنگامى كه شما را به خشكى نجات دهد روى مىگردانيد و انسان كفران كننده است.
6ـ آيا نديدى كسانى را كه نعمت خدا را به كفران تبديل كردند و جمعيت خود را به دارالبوار (نيستى و نابودى) كشاندند ـ (دارالبوار همان) جهنم است كه آنها در آتش آن وارد مىشوند و بد قرارگاهى است.
7ـ خداوند (براى آنها كه كفران نعمت مىكنند) مثلى زده است: منطقه آبادى را كه امن و آرام و مطمئنى بوده و همواره روزيش بطور وافر از هر مكانى فرا مىرسيد اما نعمت خدا را كفران كردند و خداوند بخاطر اعمالى كه انجام مىدادند لباس گرسنگى و ترس را در اندامشان پوشانيد.
8ـ براى قوم «سبا» در محل سكونتشان نشانه اى (از قدرت الهى) بود، دو باغ (عظيم و گسترده) از راست و چپ (با ميوه هاى فراوان، به آنها گفتيم) از روزى پروردگارتان بخوريد و شكر او را بجا آوريد، شهرى است پاك و پاكيزه و پروردگارى آمرزنده (و مهربان) ـ اما آنها (از خدا) روى گردان شدند، و ما سيل ويرانگر را بر آنها فرستاديم و دو باغ (پربركت) شان را به دو باغ (بى ارزش) با ميوه هاى تلخ، و درختان شوره گز، و اندكى درخت سدر مبدّل ساختيم! ـ و اين را بخاطر كفرشان به آنها جزا داديم و آيا جز كفران كننده را به چنين مجازاتى كيفر مىدهيم؟!
نخستين آيه گفتارى است از حضرت موسى (عليه السلام) به بنى اسرائيل كه يكى از پيامهاى مهم الهى را به آنها يادآور مىشود و مىگويد: «به خاطر بياوريد هنگامى را كه پروردگارتان اعلام كرد اگر شكرگزارى كنيد نعمت خود را بر شما خواهم افزود و