بنام خداى بخشاينده مهربان
1- با بركة است آن خداى اى كه بفرستاد قرآن بر بنده خويش تا باشد جهانيان را بيم كنندهاى «1»
2- آنك او راست پادشاهى آسمانها و زمين، و نه گرفت هيچ فرزندى، و نه باشد او را هيچ انبازى اندر پادشاهى، و بيافريد هر چيزى را و اندازه كرد آن را اندازه كردنى
3- و گرفتهاند «2» گروهى مردمان از بيرون او خدايانى كه نه آفرينند هيچ چيزى و ايشان را آفريدهاند و نه پادشاهى دارند تنهاى خويش را زيانى و نه سودى «3» و نه پادشايى دارند مرگى و نه زندگانى اى و نه برانگيختنى
4- و گفتند آن كسها كه كافرانند كه: نيست اين مگر دروغى كه مىگويد آن را و يارى مىكنند «4» او را بر آن گروهى ديگران. به درستى كه آوردند ستم و دروغ
5- و گفتند كه: افسانهاى پيشينگانست كه مىنبشتست از كسى آن را يا آن املى كنند بر او بامدادان و شبانگاهان «5»
(1) كه فرو فرستاد جدا كننده ميان حق و باطل بر بنده خويش يعنى محمد (عليه السلام) تا بباشد مر آدميان و پريان را بيم كننده. (بو. آ) (2) و بگرفتند. (بو. صو. آ) (3) گزندى و نه منفعتى. (بو. صو. آ) (4) كه از خويشتن ساخته است آن را و يارى كردست. (بو. صو. آ) (5) كه خويشتن را نوشته است آن همى املا كنند بروى بامداد و شبانگاه. (بو. آ)