صفحه ى 111
شبيه اين آيه در عمل نكردن به پيمان با خدا، در سوره ى اعراف آمده است:
«دَعَوَا اللَّهَ رَبَّهُما لَئِنْ آتَيْتَنا صالِحاً لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ. فَلَمَّا آتاهُما صالِحاً جَعَلا لَهُ شُرَكاءَ» «1»
زن و شوهرى عهد كردند كه اگر خداوند فرزند شايسته اى به آنان بدهد، شكرگزار او باشند، امّا چون صاحبِ فرزند صالحى شدند، براى خدا شريك قائل شده و پيمان را از ياد بردند.
1- انسان، ناسپاس و عهد شكن است. «عاهَدَ اللَّهَ»... «لَنَصَّدَّقَنَّ»، «بَخِلُوا بِهِ»
2- به پيمان و قول هاى در حال فقر و اضطرار، چندان اعتمادى نيست. «فَلَمَّا آتاهُمْ»... «بَخِلُوا»
3- اگر لياقت و ظرفيّت نباشد، نعمت هاى الهى براى انسان نقمت مى شود. مالى ارزشمند است كه عامل سقوط نگردد. «آتاهُمْ مِنْ فَضْلِهِ»... «تَوَلَّوْا وَ هُمْ مُعْرِضُونَ»
4- دلبستگى به دنيا، انسان را بدفرجام مى كند. كسى كه در اداى زكات و صدقات بخل ورزد، كم كم از دين روى گردان مى شود. «بَخِلُوا»... «وَ هُمْ مُعْرِضُونَ»
فَأَعْقَبَهُمْ نِفاقاً فِي قُلُوبِهِمْ إِلى يَوْمِ يَلْقَوْنَهُ بِما أَخْلَفُوا اللَّهَ ما وَعَدُوهُ وَ بِما كانُوا يَكْذِبُونَ
سرانجام به دنبال آنكه با خدا در آنچه پيمان بسته بودند، خلف وعده كردند و بدان سبب كه دروغ مى گفتند، (خداوند، روحِ) نفاق را تا روزى كه به ديدار او رسند، (روز مرگ يا قيامت)، در دل هاى آنان قرار داد.
1- خلف وعده با خدا و بخل نسبت به محرومان، انسان را بدعاقبت مى كند.
«بَخِلُوا بِهِ»... «فَأَعْقَبَهُمْ نِفاقاً»
(1). اعراف، 189- 190.