آنان صداي (زبانه كشيدن ) آن را نمي شنوند و آنان در آنچه (از نعمتها و كاميابي ها) كه دلشان بخواهد جاودانه اند.
انسان در دنيا، هر چند هم در رفاه و كاميابي باشد، ولي خواسته يا ناخواسته ممكن است خبرهاي ناگوار و حوادث تلخ به گوشش برسد و از لذّت و عيش او بكاهد، امّا در قيامت ، اهل بهشت به دور از هر خبر بد و سر و صداي ناهنجار و ناله و فرياد گرفتاران ، با عيش كامل به كامروايي مشغولند.
اميرالمؤمنين علي ّ (ع) در خطبه ي 183 نهج البلاغه مي فرمايد: خداوند، آن چنان اهل بهشت را گرامي داشته كه حتّي گوشهايشان صداي آتش دوزخ و ناله و فرياد اهل آن را نمي شنود. (755)
قرآن در بيان گستردگي كمّي و كيفي نعمت هاي بهشتي ، آيات متنوّعي دارد. در آيه اي مي فرمايد: (ما تشتهيه الانفس و تلذّ الاعين ) (756) هر چه كه ميل انسان بكشد و هر چه كه چشم از آن لذّت ببرد. در اين آيه مي فرمايد: (و هم في ما اشتهت انفسهم خالدون ) آنان در هر چه كه دلشان بخواهد براي هميشه متنعّم اند، و در جاي ديگر با اين چنين عبارتي توصيف مي فرمايد كه : (فلا تعلم نفس ما اخفي لهم ) (757) احدي نمي داند كه چه لذائذ وكاميابي هايي براي اهل بهشت ، ذخيره ومخفي شده است .
در حديثي از رسول خدا (ص ) آمده است كه : كيفيّت نعمت هاي بهشتي را نه گوشي شنيده و نه چشمي ديده است . (758)
1- در قيامت ، اهل بهشت ، فارغ از رنج و ناله گرفتاران به كامروايي مشغولند. (لايسمعون حسيسها)
2- اشباع واقعي غرايز، تنها در بهشت ممكن است . (فيما اشتهت )
3- در بهشت ، نه محدوديّت در نعمت هاست (فيما اشتهت ) و نه محدوديّت در زمان بهره مندي . (خالدون )
755-تفسير نمونه
756-زخرف ، 71
757-سجده ، 17
758-الفقيه ، ج 1، ص 295