همانا براي كساني كه دوست دارند زشتي ها درباره ي اهل ايمان شايع گردد، در دنيا وآخرت عذاب دردناكي است ، و خداوند مي داند و شما نمي دانيد.
علاقه به اشاعه ي فحشا، گاهي با زبان و قلم است و گاهي با ايجاد مراكز فحشا و تشويق ديگران به گناه و قرار دادن امكانات گناه در اختيار آنان .
امام صادق (ع) فرمود: كسي كه آن چه را درباره ي مؤمني ببيند يا بشنود، براي ديگران بازگو كند، جزء مصاديق اين آيه است .. (143) در حديث مي خوانيم : كسي كه كار زشتي را شايع كند مانند كسي است كه آن را مرتكب شده است .. (144)
1- ما در برابر علاقه هاي قلبي خود مسئوليم . (يحبّون ... لهم عذاب )
2- علاقه به گناه ، مقدّمه ي گناه است . در راه نهي از منكر، علاقه به منكر را محو كنيم . (يحبّون ...)
3- در ميان گناهان ، تنها گناهي كه حتّي دوست داشتن آن ، گناه كبيره است ، تهمت است . (يحبّون ... عذاب اليم )
4- علاقه به ريختن آبروي ديگران ، در همين دنيا كيفر دارد. (في الدّنيا)
5- كساني كه دنبال بي آبرو كردن ديگران هستند، نظام اسلامي بايد آنها را تنبيه كند. (عذاب اليم في الدّنيا)
6- ما عمق فاجعه ي تهمت را نمي دانيم . (و انتم لا تعلمون )
7- چه بسا سرچشمه ي برخي از عذاب هاي دنيوي كه نصيب ما مي شود، علاقه ي ما به بي آبرو كردن ديگران است . (و انتم لا تعلمون )
8- اگر علاقه به شيوع فحشا اين همه خطر دارد، خود اشاعه ي فحشا چه كيفري خواهد داشت ? (يحبّون ...)
143-تفسير كنزا
144-تفسير كنزا