زُبُر از واژه ى زَبر به معناى نوشتن و جمع زبور به معناى كتاب است.
قرآن را ساده ننگريم، زيرا:
الف: سرچشمه ى آن، ربّ العالمين است.
ب: واسطه ى آن، روح الامين است.
ج: ظرف آن، قلب پاك پيامبر صلّى الله عليه وآله قلبك است.
د: هدف آن، بيدارى مردم المنذرين است.
ه: زبان آن، فصيح و بليغ عربىّ مبين است.
و: بشارت آن، در كتاب هاى پيشينيان، زُبُر الاوّلين است.
حضرت اسماعيل، هود، صالح و شعيب عليهم السلام، به زبان عربى سخن مىگفته اند.(56)
فرشته ى وحى داراى چند نام است: روح الامين، روح القدس، شديدالقوى، رسولٌكريم و جبرئيل. دليل اين كه به جبرئيل روح گفته شده، يا به خاطر آن است كه دين و روح مردم به واسطه ى او زنده شده، يا خودش موجودى روحانى است.