وهنگامى كه ضررى به انسان برسد، در حالى كه به پهلو خوابيده يا نشسته و يا ايستاده است، ما را مى خواند، ولى چون ضرر را از او برطرف ساختيم، چنان به راه خود مى رود كه گويى هرگز ما را براى گرفتارى كه به وى رسيده بود، نخوانده است! اين گونه براى اسرافكاران، عمل كردشان زيبا جلوه مى كند.
بارها خداوند از ناسپاسى انسان گِله كرده كه در هنگام اضطرار و سختى خدا را مى خواند، ولى پس از حلّ مشكل، از خدا غافل مى شود و او را فراموش مى كند.
1- ايمان به خداوند، در عمق روح انسان عجين شده و حواد تلخ، عامل بيدارى اين وجدان وفطرت خداجوى اوست. مسّ الانسان الضّر دعانا
2- آنان كه دعا و نيايش موسمى دارند، مورد انتقاد وكارشان بى ارزش است. مس الانسان الضّر دعانا
3- دعا در هر حال جايز است؛ ايستاده، نشسته يا خوابيده. جنبه، قاعداً، قائماً
4- نيايش خالصانه، سبب رفع گرفتارى است. دعانا... كشفنا
5 - رفاه، زمينه ى غفلت است. فلمّا كشفنا عنه مرّ كان لم يدعنا
6- انسان، ناسپاس است. مرّ كان لم يدعنا
7- آنان كه خدا را فراموش كنند، زندگى مادّى در نظرشان زيبا جلوه مى كند. زيّن للمسرفين
8 - فراموش كردن الطاف خداوند، نوعى اسراف است. مرّ... للمسرفين
9- هر كس در رفاه، غافل ودر گرفتارى دعا كند، مسرف است. مسّ الانسان الضّر دعانا... فلمّا كشفنا عنه مرّ... زيّن للمسرفين
10- مرفّهان، از خودراضى اند. زيّن للمسرفين ما كانوا يعملون