بهره اى اندك در دنيا دارند، سپس بازگشت آنان به سوى ماست، آنگاه به سزاى كفرشان، عذاب سخت به آنان مى چشانيم.
مَتاع ومُتعه، به بهره گيرى كوتاه مدّت گفته مى شود. از آنجا كه بهره ورى انسان از دنيا و نعمت هاى آن كوتاه است، لذا قرآن در مورد امور دنيوى تعبير متاع را به كار برده است.
سؤال: اگر افترازنندگان رستگار نمى شوند، پس چرا در زندگى مادّى آنان را در رفاه بيشترى مى بينيم؟
پاسخ: اين رفاه و كاميابى موقّت است، متاع فى الدنيا ولى كيفر اصلى آنان در آخرت و زمانى است كه به سوى او بازگردند.
1- آنان كه افرادى را به اميد شفاعت، فرزند خدا مى دانند، به هدفشان نمى رسند. قالوا اتّخذوا اللّه ولداً...لايفلحون
2- دروغگو به رستگارى نمى رسد. الذين يفترون... لايفلحون
3- كاميابى موقّت اگر عذاب دائمى در پى داشته باشد، بى ارزش است. متاعٌ فى الدنيا ، نذيقهم العذاب الشديد
4- لذّت هاى دنيا زودگذر است. متاعٌ فى الدنيا
5 - ياد معاد، از عوامل بازدارنده از انحراف وگناه است. الينا مرجعهم
6- دروغ بستن به خداوند با انواع بدعت ها، تحريف ها، تفسير به رأى ها و فرزند قراردادن براى او، كفر است. بما كانوا يكفرون