محمد بن على نيشابورى هفده سال نابينا بود و هيچ چيز را نمى ديد. لذا بقصد زيارت حضرت رضا عليه السلام حركت كرد و خود را بمشهد آنحضرت رسانيد.
با حال تضرع و زارى نزد قبر مطهر مشرف گرديد و زيارت كرد فوضع وجهه على قبره الشريف باكياً فرفع رأ سه بصيراً و سمىّ بالمعجزى يعنى آنگاه روى خود را بر قبر شريف نهاد در حاليكه گريه مىكرد و چون سربلند كرد ديده هاى او روشن شده و ناميده شد بمعجزى.
و چون اين عنايت و مرحمت از آن امام ثامن ضامن عليه السلام باو شد تا آخر عمر در مشهد رضوى اقامت كرد و هيچ گونه دردى بچشم او راه نيافت معروف شده بود به معجزى.(41)