ارزشهاي معنوي را فراموش كرده و تنها به فكر تأمين دنيا هستند. اين گروه در آخرت هيچ نصيبي نخواهند داشت.
سيره علمي و عملي گروه دوم نيز اين است كه همواره به ياد تقرّب به خدا و آخرت هستند و خواستشان حسنه دنيا و آخرت و نجات از آتش دوزخ است و «حسنه» همه مواهب مادي و معنوي را دربر مي‌گيرد. اين گروه‌اند كه آنچه در دنيا به دست آورند در آخرت نيز از آن بهره‌مند خواهند بود.
تأثير دعا، خواه درباره دنيا يا درباره آخرت، به كسب و تلاش و عمل صحيح مشروط است. كارهاي خداوند در دنيا و آخرت بر محور حسابرسي دقيق است و در آخرت اين حسابرسي دقيق به سبب حضور همه اعمال و اعمال همه و حضور كتاب جامع و كامل و كافل و حضور شهود دروني و بيروني و احاطه علمي خداوند سبحان به همه شئون علمي و عملي افراد با سرعت انجام مي‌يابد.
تهديد تبهكاران به «سرعت حساب»، راجع به سرعت كيفر آنهاست.
قَضَيْتُمْ: «قضاء» (ناقص يائي) فيصله دادن با قول يا فعل است كه هم در قول و فعل خداي سبحان به كار مي‌رود؛ مانند (وقَضي رَبُّكَ اَلاّتَعبُدوا اِلاّاِيّاه)[1] و (فَقَضهُنَّ سَبعَ سَمواتٍ في يَومَين)[2]، وهم در قول و فعل انسان؛ مانند
[1] ـ سوره اسراء، آيه 23. [2] ـ سوره فصّلت، آيه 12.