حال رمي و هنگام انداختن هر سنگريزه، كه مشمول ذكر در ايام معدود است، سبب بي‌نيازي از تصريح به آن است.
2. ذكر در ايام معدود در منا مطلق است و برخي از مفسران از آيه مورد بحث وجوب آن را استظهار كرده‌اند، چنان كه ظاهر تفسير التبيان همين است.[1] آنچه هنگام رمي و ذبح و بعد از نمازهاي پانزده‌گانه در منا گفته مي‌شود، گذشته از رجحان خاص، كيفيّت مخصوصي دارد.
اگر از آيه مورد بحث وجوب ذكر در ايّام معدود استنباط گردد حتماً وجوب وقوف در منا نيز استظهار مي‌شود، زيرا ذكر چند روز در منا بر توقّف و ماندن در آن متوقّف است؛ همان‌طور كه از وجوب افاضه از عرفات و نيز لزوم افاضه از مشعر وجوب توقّف در اين دو مكان استظهار مي‌شود، زيرا افاضه فرع بر وقوف است به طوري كه صرف عبور از عرفات يا مشعر را افاضه نمي‌گويند.
گفتني است كه از وجوب وقوف در منا وجوب ذكر در آن استفاده نمي‌شود، بر خلاف عكس آن.
اتصاف «ايام» به «معدودات»، همان‌طور كه قبلاً بازگو شد، نشان مي‌دهد كه اين روزها شمارش پذير و كم است، چون معدود براي مدت كوتاه و كم به كار مي‌رود، چنان كه قرآن كريم درباره خيالبافي اهل كتاب كه خود را نژادي برتر مي‌دانستند، مي‌فرمايد: (ذلِكَ بِاَنَّهُم قالوا لَن تَمَسَّنَا النّارُ اِلاّاَيّامًا مَعدودت).[2] گفتند كه بر فرض به دوزخ گرفتار شويم، ماندن ما در آن چند
[1] ـ التبيان، ج2، ص175. [2] ـ سوره آل عمران، آيه 24.