در درس بيست و هفتم گفته شد که پيامبري پيامبران، از سه راه، قابل اثبات است: يکي از راه آشنايي با منش ايشان و استفاده از قرائن اطمينان بخش. دوم از راه پيشگويي پيامبران پيشين، و سوم راه ارائه معجزه.
در مورد پيامبر اسلام صلي الله عليه وآله هر سه راه، وجود داشت: ازسويي مردم مکه، چهل سال زندگي پرافتخار آن حضرت را از نزديک ديده بودند که کوچکترين نقطه تاريکي در آن، يافت نمي شد و آنچنان او را به راستگويي و درستکرداري شناخته بودند که لقب«امين» به آن حضرت داده بودند . و طبعا در مورد چنين شخصي احتمال دروغ و ادعاي کذب، داده نمي شد.
از سوي ديگر، پيامبران پيشين، بشارت بعثت آن حضرت را داده بودند.(1) وگروهي از اهل کتاب، انتظار ظهور او را مي کشيدند و نشانه هاي روشن وگويايي ازوي در دست داشتند (2) و حتي به مشرکان عرب مي گفتند که از ميان فرزندان حضرت اسماعيل عليه السلام(که قبايلي از عرب را تشکيل مي دادند) کسي مبعوث به رسالت خواهد شد که پيامبران پيشين و اديان توحيدي را تصديق خواهد کرد. (3) وبعضي از دانشمندان يهود و نصاري، با استناد به همان پيشگوييها، به آن حضرت ايمان آوردند(4) هر چند بعضي ديگر در اثر انگيزه هاي نفساني و شيطاني از پذيرفتن دين اسلام سر باز زدند.
قرآن کريم، با اشاره به اين راه مي فرمايد:«او لم يکن لهم آية ان يعلمه علماء بني اسرائيل». (5) شناسايي پيامبر اسلام صلي الله عليه وآله بوسيله علماء بني اسرائيل و بر اساس پيشگوييها و معرفيهاي پيامبران پيشين، همانگونه که دليل روشني بر صحت رسالت آن
1.ر.ک:سوره صف-آيه6.
2.ر.ک: سوره
اعراف-آيه157، سوره بقره-آيه146،سوره انعام-آيه.
3.ر.ک:سوره
بقره-آيه89.
4.ر.ک:سوره مائده- آيه83،احقاف-10.
5.ر.ک:
سوره شعراء-آيه197.