اي قبله سعادت و اقبال اهل بيت بي مال و جاه اگر نشود محتشم كسي يا سيد اجل توئي از اهل بيت تا اهل بيت را به سزا مقتدا توئي مداح اهل بيت پيعمبر مراست نام من دانم از جهان شرف حال اهل بيت3

ميمون شده به دولت تو فال اهل بيت هم جاه عترتي تو و هم مال اهل بيت او پيرامنش فريضه شد اجلال اهل بيت پس زود منتظم شود احوال اهل بيت دانم از جهان شرف حال اهل بيت3 دانم از جهان شرف حال اهل بيت3

مهدي بُوَد كه ظلم بَرَد، عدل گسترد مهدي توئي بدين صفت اندر زمان خويش

مهدي توئي بدين صفت اندر زمان خويش مهدي توئي بدين صفت اندر زمان خويش

اگر به زير ركاب حسين، او بودي داني كه بر علي و حسين و حسن زهي به خلد روان كرده بر ثبات زبان روان فاطمه و حيدر و حسين و حسن

به دست فتح گرفتن عيان لشگر شام چه كرد عهد بدِ زمانه چه در سر چه در عَلَن روان فاطمه و حيدر و حسين و حسن روان فاطمه و حيدر و حسين و حسن

آن عهد و وفاي ما كجا شد دي عادت تو همه وفا بود بر لشگر حسن پادشاهي تا تو بشدي، بشد قرارم هجران تو دشت كربلا بود وز خون دو ديده، رويم اينك زين گونه شود كه من شدستم هر دل كه به عشق مبتلا شد6

از هر دو، دلت چرا جدا شد امروز چرا همه جفا شد چونين شود آنك پادشا شد معلوم نمي شود كجا شد رو حصّه من همه بلا شد چون حلق شهيد كربلا شد هر دل كه به عشق مبتلا شد6 هر دل كه به عشق مبتلا شد6

اي بي وفا زمانه چه خواهي، دگر مكن وي تندرو سپهر چه داري، دگر بيار

وي تندرو سپهر چه داري، دگر بيار وي تندرو سپهر چه داري، دگر بيار

لاله غرقه به خون همچو حسين سوسن زنده نفس همچو حسن7

سوسن زنده نفس همچو حسن7 سوسن زنده نفس همچو حسن7

ز بعد علي يازده سيدند يكي مانده زيشان نهان در جهان جهاني ازو مانده در انتظار

به ميدان دين در، ز عصمت سوار در جهان جهاني ازو مانده در انتظار در جهان جهاني ازو مانده در انتظار

بعد از احمد دامن مهر علي در پاي كش وز پس او يازده سيد كه ما را واجب است اعتمادِ عقبي و دنيا برايشان داشتن

زآنكه بس ناخوش بود بي سر گريبان داشتن اعتمادِ عقبي و دنيا برايشان داشتن اعتمادِ عقبي و دنيا برايشان داشتن

روز دهم ز ماه محرم به كربلا هرگز مباد روز چو عاشور در جهان آن تشنگان آل محمد اسيروار اطفال و عورتان پيمبر برهنه فرزند مصطفي و جگر گوشه عريان بماند پردگيان سراي وحي قتل حسين و بردگي اهل بيت دل در جهان مبند كز و جان هرگه كه يادم آيد از آن سيد شهيد اي بس بلا و رنج كه بر جان او رسيد در آرزوي آب، چنوئي بداد جان آن روزها كه بود در آن شوم جايگاه با هركسي همي به تلطف حديث كرد تا آن شبي كه روز دگر بود قتل او گويند كاين قدر شب عاشور گفته بود روز دگر چنانكه شنيدي مصاف كرد برتن زره كشيده و بر دل گره زده از آسمانِ دولت او ماه گشته گُم در بوستان چهره و شاخ زبان او خونش چكيده از سر شمشير بر زمين از بهر شربتي ببر لشگر يزيد لب خشك از آتش دل و رخ ز آب ديده تر بگرفته روي آب، سياهِ يزيد شوم از نيزه ها چو بيشه شده حربگاهشان بر آهوان خوب مسلط سگان زشت اين ها در آب تشنه وايشان به خونشان بر قهر خاندان نبوت كشيده تيغ آهخته تيغ بر پسر شيرِ كردگار ايشان قوي ز آلت و ساز و سلاح و اسب مير وامام شرع حسين علي كه بود از چپ و راست حمله همي كرد خويش و تبار او شده از پيش او شهيد افتاده غلغل ملكوت اندر آسمان بر خلد منقطع شده انفاس حور عين زهرا و مصطفي و علي سوخته ز درد در پيش مصطفي شده زهراي تنگدل تا كي ز امت تو به ما رنجها رسد فرزند من كه هست ترا آشناي جان از تشنگي روانش بي صبر و بي شكيب او در ميان آن همه تيغ و سنان و تير داني زنده نمانده هيچ كس از دوستان او يك ره بنال پيش خداوند دادگر گفتا رسول باش كه جان شريف ايشان درين، كه كرد حسين علي زهرا ز جاي جست و برويش در اوفتاد چون رستي از مصاف و چه كردند با تو كار چو تو بزرگ نه كاري بود حقير فرزند آن كسي كه ز ايزد براي اوست در خانه نبوت و عصمت براي تو شاهِ امام نسل پيمبر نسب آب فرات بر تو ببستند ناكسان برجان تو گشاده كمين دشمنان كين نه هيچ مهربان كه تولاّ كند بتو سينه دريده، حلق بريده، فكنده دست بر سينه عزيز تو بر اسب تاخته اي اندام تو چگونه بود زير نعل اسب رخت و بنه به غارت و فرزند و زن اسير اولاد و آل تو متحيّر شده ز بيم وز راه سردشان متغيّر شده هوا

ظلمي صريح رفت بر اولاد مصطفي كان روز بود قتل شهيدان كربلا بر دشت كربلا به بلا گشته مبتلا تن از پرده رضا همه افتاده بر قضا رسول سر بر سِنان و بدن بر سر ملا مقتو ل گشته شاه سراپرده عبا او هست اعتبار و موعظه ما و غير ما نبرده اند پرورده پيمبر و فرزند پادشا عيشم شود منغّض و عمرم شود هبا از جور و ظلم امت بي رحم و بي حيا لعنت برين جهان به نفرين بي وفا مانده چو مرغ در قفس از خوف بي رجا آن سيّد كريم نكو خلق خوش لقا ميدادشان نويد و همي گفتشان ثنا آمد شب وداع چو تاريك شد هوا حاضر شده ز پيش و پس اعدا و اوليا رويش زغبن تافته، پشتش زغم دوتا وز آفتاب صورت او، گم شده نوا از گل برفته رنگ و زبلبل شده نوا ياقوت دُر فشانده ز مينابه كهربا بر من يزيد داشته جان گران بها دل با خداي بُرده و تن داده در قضا بي آب چشم و سينه پر از آتش هوا ايشان در و خروشان چو شير و چو اژدها بر عدل ظلم چيره شده بر بقا فنا از مِهر سيرگشته وز كينه ناشتا تا چون كنندشان به جفا سر زتن جدا آن باغبان باقي شمشير مرتضي واينها ضعيف و تشنه و بي پر گويي نوا خورشيد آسمان هُدي شاه اوصيا چون پدر تا بود در تنش نفسي و رگي به جا فرد و وحيد مانده در آن موضع كربلا برداشته حجاب افق امر كبريا بر عرض مضطرب شده چون جنبش سما ماتم سراي، ساخته بر سدره منتها گويان كه چيست درد حسينِ مرا دوا دانم كه اي پدر ندهي تو بدين رضا در خون همي كند به مصاف اندر آشنا گرماي كربلا شده بي حد و منتها همي كه جان و جگر خون شود مرا در دست دشمنانش چرا كرده رها تا از شفاعت تو كند حاجتم روا او زان قتلگاه زود خرامد برِ شما سلام جدش جواب داد و پدر گفت مرحبا گفت اي عزيز ما تو كجائي و ما كجا قوم مادر در انتظار تو، دير آمدي چرا قتل چو تو شهيد نه قتلي بود خطا در باغ وحي جلوه طاووس «هل أتي»8 سادات را جمال شد، اسلام را بها توئي كشته به تيغ قهر ترا لشگر جفا آميخته خون تو با خاك كربلا با تو نمانده هيچ كس از دوست و آشنا نه هيچ سنگدل كه محابا كند ترا غلتان به خون و خاك سر از تن شده جدا هم چو مصطفي ز همه عالم اصطفي كز روي لعل تو نزدي گرد گل صبا در دست آن جماعت پر زرق و كيميا وز راه سردشان متغيّر شده هوا وز راه سردشان متغيّر شده هوا

گر درين ره به عشق روي آري ور قياسي كني ز روي يقين هر فضيلت كه مر شهيدان راست خاص درگاهِ كبرياست علي وين آن دو گلزار دين حسين و حسن بر روان مهاجر و انصار بي نهايت زما سلام و دعاست9

صدف و درّ بيني از چپ و راست رونق دين ز عدل عادل خواست به همان گر كنيم ختم رواست سخن مخلص حقيقت راست زيور عرش و زينت زهراست زما سلام و دعاست9 زما سلام و دعاست9

مير امام زاده كه چون او نيافريد از شوم قتل آن تن بي سر بديع نيست دل مرده اي بود كه ننالد زدرد اوي مرد آن بود كه روز بلا، پيش دوستان بنگر چه صعب درد بود درد قتل اوي آرد به زعفران10 جا هر سال گريه ها آن زعفران كه خاصيتش خنده آورد11

تا از عدم خداي همي بنده آورد گر جويبار سر و سر افكنده آورد اي طرفه مرده اي كه خبر زنده آورد بر درد دوست دل به غم آكنده آورد كان تيره شب ز روز درخشنده آورد آن زعفران كه خاصيتش خنده آورد11 آن زعفران كه خاصيتش خنده آورد11