قرآن :.
((مگر كسانى كه به قومى كه ميان شما و ايشان پيمانى است مى پيوندند يا خود نزد شما مى آيند در حـالـى كـه از ايـنـكه يا با شما بايد بجنگند, يا با قوم خود, خسته و دلتنگ شده باشند, و اگر خدا مـى خـواسـت آنان را بر شما چيره مى كرد و با شما به كارزار برمى خاستند, ولى اگر از شما كناره گرفتند و با شما نجنگيدند و از در تسليم وارد شدند خداوند اجازه جنگ با آنان را نمى دهد)).
ـ پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله اگر كسى بر جان خود از تو امان خواست او را نكش .
ـ هر كه پيمان بسته اى را بكشد, بوى بهشت را كه از فاصله چهل سال به مشام مى رسد, استشمام نخواهد كرد.
ـ هر كه كسى را بر جانش امان دهد و سپس او را بكشد, من از آن قاتل بيزارم اگر چه مقتول كافر باشد.
ـ هـر كـس مـردى را بـر جـانش امان دهد و سپس او را بكشد در روز رستاخيز پرچمدار خيانت و پيمانشكنى است .
ـ امام على عليه السلام ميخهاى عهد و پيمانها را محكم كنيد.
ـ در عـهد نامه اش به اشتر ـ : اگر با دشمن خود پيمانى بستى يا به او جامه زنهار و امان پوشاندى به پيمان خويش وفا كن و با امانت پيمانت را رعايت نما و خود را سپر زنهارى كه داده اى گردان , زيـرا مـردم , با همه خواستهاى گوناگون و آراى پراكنده اى كه دارند,نسبت به هيچ فريضه اى از فرايض الهى همچون بزرگ شمردن وفاى به پيمانها چنان سخت همداستان نيستند.