ـ امـام عـلى عليه السلام خداوند مرا پيشواى خلق خود كرد از اين رو, بر من واجب كرد كه درباره خودم و خورد و خوراك و پوشاكم همانند مردمان تنگدست باشم تا نادار به نادارى من تاسى جويد و توانگر را توانگريش به طغيان و سركشى نكشاند.
ـ خداوند بر پيشوايان حق واجب كرده خود را با مردم ناتوان همسان كنند تا تنگدستى , تنگدست را برآشفته نكند.
ـ پـيشوايان حق بايد در خوراك و پوشاك به ناتوانترين فرد رعيت خود تاسى جويند و با چيزى كه آنها قدرت تهيه اش را ندارند بر آنها جلوه نكنند, تا تهيدست بامشاهده آنان به وضعيت خود راضى و از خدا خشنود باشد و توانگر چون آنان را ببيند بر شكرگزارى و فروتنى خويش بيفزايد.
ـ بـراى خليفه استفاده كردن از مال خدا جايز نيست مگر دوكاسه : كاسه اى كه خود و خانواده اش بخورند و كاسه اى كه به ديگران بخوراند.
ـ بـدانـيـد كـه هر پيروى را پيشوايى است كه از او پيروى مى كند و از نور دانش او پرتو مى گيرد بدانيد كه پيشواى شما از دنيايش به دو جامه فرسوده و از خوراكش به دو گرده نان بسنده كرده است .
ـ بيقين چيزى بر امام واجب نيست جز وظيفه اى كه پروردگار بر عهده اش نهاده : كوتاهى نكردن در موعظه و اندرز, كوشش درخير خواهى , زنده كردن سنت , اجراى حدود الهى بر آنان كه سزاوار آنند و رساندن سهام (بيت المال ) به كسانى كه سهم مى برند.
ـ در نامه به اسود بن قطبه : اما بعد, چون والى را هوا و هوس گوناگون شود او را از عدالت بسى بازدارد, پس , بايد كار مردم درآنچه حق است نزد تو يكسان باشد.
ـ در نامه اش به محمد بن ابى بكر ـ : اگر مردم نيازى داشتند (والى بايد) در نشستن و نگاه كردن خود ميان آنها تفاوتى ننهد تاآشنا و بيگانه نزد او يكسان و برابر باشند.