ـ امـام عـلـى (ع ) هـنگامى كه خبر حمله سپاه معاويه به شهرانبار را شنيد, در خطبه اى مردم رابه جهاد برانگيخت اما آنان از جاى نجنبيدند,حضرت فرمود : اى مردنمايان نامرد,انديشه هايتان چون كـودكان و خردهايتان به مانند خرد نوعروسان است كاش شما رانمى ديدم و با شما آشنا نمى شدم , آشـنـايـى كه به خدا قسم , پشيمانى با خود آورد و غم و اندوه به بار نشاند خدا شما را بكشد! دلم را آكنده ازچرك و سينه ام را لبريز از خشم كرديد وجرعه هاى غم و اندوه را پياپى به من نوشانديد وبا نافرمانى و دست شستن از كمك و يارى , راى و تدبير مرا تباه و بى اثر ساختيد.
ـ امام على (ع ), در وصف كسى كه بر مسندداورى ميان مردم مى نشيند در حالى كه شايستگى اين كـار را نـدارد ـ : و ديـگـر مردى است كه انبوهى از جهل و نادانى را در خودفراهم آورده , در ميان نـادانـان امـت مى تازد, درتيرگى هاى فتنه و گمراهى مى شتابد, در راه ايجاد صلح و آشتى ميان مردم كور است ,مردم نمايان او را دانشمند مى نامند در حالى كه نادانى بيش نيست .