مرگ، قويترين دلاوران و داناترين فرزانگان را به زانو درآورده است. شترى است كه در خانه همه كس مىخوابد. سرنوشت حتمى همه انسانهاست و هركس دير يا زود، در كام آن فرو خواهد رفت. از اين رو، نبايد چون غافلان بيخبر، بى اعتنا از كنار آن گذشت.
وقتى جنازها به گورستان برده مىشود، نمايشى است از حقيقتى بزرگ و حتمى كه در انتظار ما نيز مىباشد. پيامبر اسلام صلّى الله عليه وآله وسلّم چنين تعليم مىدهد:
«اى ابوذر...
هنگام بردن جنازه ها، هنگام نبرد و هنگام تلاوت قرآن، صدايت را پايين بياور (و داد و فرياد راه مينداز).
اى ابوذر!... وقتى در پى جنازه اى راه مىافتى، عقل خود را در آن حال به كار بگير، بينديش و خشوع داشته باش و بدان كه تو هم به آن خواهى پيوست!
اى ابوذر!
هرچيزى كه فاسد شود، نمك دواى آن است، اگر نمك فاسد شود، درمانى ندارد.
اى ابوذر!
دو ركعت، بطور معمول و متعارف، امّا از روى تفكر وآگاهانه، بهتر است از يك شب، شب زنده دارى با دلى كه غافل و بى توجّه است...» (35)