در ادامه، حضرت رسول به جناب ابوذر مىفرمايد:
«اى ابوذر!...
آيا چند كلام حكمت آميز به تو بياموزم، كه خدا به وسيله آنها به تو نفع برساند؟
گفتم: آرى، اى رسول خدا! فرمود:
خدا را نگهدار، تا خدا هم تو را نگهدارد، خدا را نگهدار، او را همواه پيش روى خودخواهى يافت،
در دوران خوشى و رفاه، خدا را بشناس، تا در سختيها، تو را بشناسد!
هرگاه خواستى، از خدا بخواه،
هرگاه كمك طلبيدى، از خدا بطلب،
اگر همه خلايق بكوشند تا خيرى به تو رسانند كه «مقدّر» نيست، نمى توانند، و اگر همه عالميان در فكر آسيب تو باشند؛ ولى خدا تقدير نكرده باشد، زيان نمى بينى.
اگر مىتوانى، با «رضايت» و «يقين» براى خدا كار كن و اگر نمى توانى، در صبر و شكيبايى هم پاداش و خير فراوان است.
پيروزى، با صبر است، و فَرَجْ، با شدت، و... «آسانى با سختى.» (52)
اى ابوذر!... هركس به رزق الهى قانع باشد، از بى نيازترين مردم است...» (53)
وه.. كه چه مصيبتها از تكاثر و افزون طلبى و حرص، گريبانگير «اولاد آدم» مىشود!. و چه راحت و آسوده خاطرند، آنان كه از اين بيمارى، مصون و دورند.