منذر از اصحاب اميرمؤمنان عليه السلام بود كه در صفّين مجاهدت كرد. وى شاعر و سواره نظامى شجاع از قبايل همدان بود. روزى به محضر اميرالمؤمنين آمد و عرض كرد: 'اى اميرمؤمنان! قبيله عكّ و اشعريان از معاويه تقاضاى مقررّى و جوايزى كرده اند و معاويه نيز به آنها اعطا كرده است. آنان با اين كارشان دين خود را به دنيا فروختند، ولى ما به جاى دنيا به آخرت و به جاى شام به عراق و به جاى معاويه به شما راضى شديم، به خدا سوگند، آخرت ما بهتر از دنياى آنها و 'عراق' ما بهتر از 'شام' آنان و امام ما هدايت كننده تر از امام آنها است. بنابراين باب جنگ را بگشاى و به يارى ما اعتماد كن و ما را به مرگ راهنمايى و هدايت نما.' سپس قصيده اى در اين باره سرود.
امير مؤمنان على عليه السلام در برابر سخنان گرم و نيز اعتقاد، ايمان و اشعار او فرمود: 'بس است، خداوند تو را رحمت كند.' سپس حضرت در حق وى و قومش دعاى خير كرد.
هنگامى كه قصيده او به اطلاع معاويه رسيد، گفت: به خدا قسم، افراد مورد اعتماد على را با مال دنيا به خود متمايل مى كنم و اموال و ثروت ها را ميانشان تقسيم خواهم كرد تا دنياى مرا بر آخرت على ترجيح دهند. [ وقعة صفّين، ص 435. ]
شيخ طوسى نقل كرده 'منذر نصرى' از اصحاب اميرالمؤمنين عليه السلام بوده است. [ رجال طوسى، ص 59، ش 27. ]