هركو به ره علي عمراني شد از وسوسه و غارت شيطان وارست مانند علاءدوله سمناني شد

چون خضر به سرچشمه حيواني شد مانند علاءدوله سمناني شد مانند علاءدوله سمناني شد

آب دريا را اگر نتوان كشيد هم به قدر تشنگي بايد چشيد

هم به قدر تشنگي بايد چشيد هم به قدر تشنگي بايد چشيد

دوش هنگام سحر بر كوفه افكندي گذر يا مگر بر مرقد مير نجف بگذشته‏يي شاه مردان چون خليل الله به‏صورت بت‏شكن مهر او از آسمان لافَتي اِلاّ علي عالم او را گر اميرالموءمنين خواند رواست آدم او را گر امام المتقين داند سزاست

يا ز راه شامت افتادست بر يثرب گذار كز تو مي‏آيد نسيم نافه مشك تتار شير يزدان از رسول‏الله به معني يادگار تيغ او از گوهر لاسيف اِلاّ ذوالفقار آدم او را گر امام المتقين داند سزاست آدم او را گر امام المتقين داند سزاست

مهدي مهد دماغ آن‏كه خرد نام اوست گفت كه تا كي بود در شب محنت راه ملاهي مجوي، باغ الهي بجوي وز پي سبزي مشوي دست ز سلوي و منّ...

از غرف كبريا كرده نظر سوي من تو را شمع دل تابناك از ذَوَبان در شجن وز پي سبزي مشوي دست ز سلوي و منّ... وز پي سبزي مشوي دست ز سلوي و منّ...

تا نكني ورد خويش مدح شه اوليا شيردل لافتي، شير خدا مرتضي ناصب رايات علم، شارح آيات حق شاه ولايت پناه، مير ملايك سپاه كهف مرغ سلوني صفير، بحر خليلي گهر ازهر زهرا حرم، گوهر دريا كرم روح مكتب دين را اديب، راه خدا را دليل گفته ز تعظيم شأن محمدتش مصطفي نعل سُم دلدلش، تاخ سر فرقدين سبحه طرازان قدس، در حرمش معتكف قلعه‏گشايان چرخ بر علمش مفتتن

از ورق خاطرت محو نگردد محن حيدر خيبرگشا، صفدر عنتر فكن واسطه كاف و نون، كاشف سرّ علن مكين و مكان، زين زمين و زمان تازي دلدل سوار، مكي قدسي سنن مسيحا شيم، خضر سكندر فطن فلك ملل را خطيب شاه رُسل را خَتَن خوانده ز فرط جلال، منقبتش ذوالمنن خاك ره قنبرش، سرمه چشم پرن قلعه‏گشايان چرخ بر علمش مفتتن قلعه‏گشايان چرخ بر علمش مفتتن

دست مده جز بدو تا نشوي پايمال جان ثناخوان من تا ابد از مدحتش در ره مهرش فلك مشوره با من كند چون ببرم از جهان حسرت آل رسول روز جزا در برم، سوخته‏بيني كفن...

فتنه مشو جز برو تا برهي از فتن باز نيايد چو مرغ از گل و برگ سمن زانك بود مستشار نزد خرد موءتمن روز جزا در برم، سوخته‏بيني كفن... روز جزا در برم، سوخته‏بيني كفن...

داني كه چيست اينكه خطيبان آسمان يك نكته از مكارم اخلاق مرتضي است انجم كلام مرتضوي را ز راه يمن وصف خدنگ چارپر جان شكار او از دست و پنجه اسداللّه كنايتيست نعتش نظاره كن كه رهابين عيسوي القاب عاليش ز پي اكتساب قدر بر ابيات شوق آنك نبي را برادر است صنعتگران چرخ به زر وصف ذوالفقار بر تيغ خنجركشان صف‏شكن خيل مهر و ادرار ما كه ديده رساندي به خون دل آن را كه سر فداي هواي علي نكرد يارب ز حادثات چه بر سر نوشته‏اند

برطرف هفت پايه منبر نوشته‏اند كان را برين كتابه به عنبر نوشته‏اند... برگرد اين رواق مدور نوشته‏اند مرغان معنوي همه بر پر نوشته‏اند حرفي كه بر جبين غضنفر نوشته‏اند... بهر شرف بر افسر قيصر نوشته‏اند سقف چارصفّه شش در نوشته‏اند اجرام بر روان چو آذر نوشته‏اند... خور نوشته و در خور نوشته‏اند او بر آفتاب نعل بها زر نوشته‏اند امسال بر ولايت حيدر نوشته‏اند يارب ز حادثات چه بر سر نوشته‏اند يارب ز حادثات چه بر سر نوشته‏اند

اشعار من كه مادح اولاد حيدرم هم فردوسيان حديث روانبخش عذب من شادم بدين كه بر صفحات عقيدتم خواجو! كمال‏نامه مستان حيدري بر جان عارفان قلندر نوشته‏اند

بحر مشق كرده و هم بر نوشته‏اند در روضه بر حوالي كوثر نوشته‏اند شرح خلوص آن شه صفدر نوشته‏اند بر جان عارفان قلندر نوشته‏اند بر جان عارفان قلندر نوشته‏اند

بدان امير كه شد شاه چرخ چاكر او ز تختگاه سلوني از آن علم بفراخت به حكم قاطع كشورگشاي مصطفوي چو كعبه مولد او گشت از آن سبب شب و روز گداي درگه او شو كه شاه مردان اوست پلنگ‏بيشه اسلام و شير يزدان اوست...

نمونه‏يي است مه نو ز نعل استر او كه بود مملكت لوكشف مسخرّ او نبي مدينه علم آمد و علي در او كنند خلق جهان سجده در برابر او پلنگ‏بيشه اسلام و شير يزدان اوست... پلنگ‏بيشه اسلام و شير يزدان اوست...

آن دسته‏بند لاله بستان هل أتي كرّار بي‏فرار و خداوند ذوالفقار شيرخدا و مخزن اسرار لوكشف سلطان تختگاه سلوني، شه نجف بيرون نهاده از ره كبر و ريا قدم پشت هدي و بازوي ايمان بدو قوي بحر محيط را به دل و دست او قسم چون او نشد پديد شهي در جهان علم او كان علم بود و حسن آسمان علم...

و آن قلعه‏گير عرصه ميدان لافتي قتال عمرو و عنتر، داماد مصطفي جفت بتول و نقطه پرگار اجتبا سبط خليل و صف‏شكن خيل اصفيا و آورده رخ به حضرت علياي كبريا مقصود دين و حاجت ايمان ازو روا عرش مجيد را به سركويش التجا كان علم بود و حسن آسمان علم... كان علم بود و حسن آسمان علم...

شاه مردان علي بوطالب راند روزي به منزلي بيرون ناگه از گرد ره سواري ديد برق هامون نورد را در تاخت چنگ بگشود شير بيشه دين همچو آهو به چنگ ببر اسير شده شير خداي را نخجير

آنكه بر وي نگشت كس غالب گرد دُلدُل رساند بر گردون كه چو برق از ره يمن برسيد... نيزه بر نيزه علي انداخت در ربودش بسان برق از زين شده شير خداي را نخجير شده شير خداي را نخجير

زو بپرسيد ابن عمّ رسول كاتش رزم و كينه‏ات ز چه خاست وين نفس دود سينه‏ات ز چه خاست

صاحب ذوالفقار و جفت بتول وين نفس دود سينه‏ات ز چه خاست وين نفس دود سينه‏ات ز چه خاست

دل من صيد چشم آهوييست آنكه خونم به چشم شهلا خورد سر حيدر زمن تمنا كرد

پاي‏بند كمند گيسوييست خورد سر حيدر زمن تمنا كرد خورد سر حيدر زمن تمنا كرد

سرِ مردان چو اين سخن بشنيد تيغ بفكند و از سرش برخاست منم اينك علي و اينك سر خويش را بر سر آر و غصه مخور

طمع از سر بريدنش ببريد گفت ارت كار مي‏شود زين راست را بر سر آر و غصه مخور را بر سر آر و غصه مخور

مرتضي در نفس چو باد بهار عزم ره كرد و كرد همراهش قلعه بگشود و وضع دين بنهاد مه تابنده‏اش به برج آورد پايان داستان را خواجو بدين‏گونه صيد اين راه شير مردانند خيز خواجو و خويش را درباز از چه باشد درين قدم سرباز

جست بر بادپاي و گشت سوار شد به پاي حصار دلخواهش دامن آرزو به دستش داد دُرّ ناسفته‏اش به درج آورد رقم مي‏زند و نتيجه‏گيري مي‏كند: زانكه از تيغ سر نگردانند از چه باشد درين قدم سرباز از چه باشد درين قدم سرباز

وزارت را چنين كردند تفسير محمد با علي چون گشت همدم كسي كش عيب گويد دشمن اوست كه باشد دائماً موءمن علي دوست...

كه دارد اشتقاق از وزر و تزوير ز زين‏العابدين كي باشدش غم كه باشد دائماً موءمن علي دوست... كه باشد دائماً موءمن علي دوست...

آن علي علم حسن حلم كه از فرط جلال شد محمد به جهانگيري و حسّان بنده

شد محمد به جهانگيري و حسّان بنده شد محمد به جهانگيري و حسّان بنده

من رافضي نيم كه كنم پشت بر عتيق ليكن اگر به كعبه كنم سجده يا به دير بر لوح خاطرم ز چه معني بود غبار فرمانرواي ملك سلوني امير نحل گر نام او كنم به مثل نقش بر زمين بر خاك ره فتد شه سياره از هوا

يا خارجي كه روي بتابم ز مرتضي باشد مرا به عترت پيغمبر اقتدا چون گشته‏ام غبار درِ شاه اوليا داراي دادگستر اقليم هل اتي بر خاك ره فتد شه سياره از هوا بر خاك ره فتد شه سياره از هوا

يارب به حق آن چمن آراي لوكشف يارب به حق آن علي عالي آستان آخر چه باشد ار برساني ز راه لطف او را به صدر صفه‏نشينان كبريا...

كو بود سرو خوش نظر باغ لافتي كو بود در ممالك توحيد پادشا... او را به صدر صفه‏نشينان كبريا... او را به صدر صفه‏نشينان كبريا...

عصمت احمد ز مطرودان بوجهلي مجوي معشر المستغفرين صلوا علي خير الوري قلعه‏گير كشور دين حيدر درنده حي كاشف سرّ خلافت، رازدار لو كشف قاضي مالك ملك سلوني ، باب شهرستان علم سرو بستان امامت، درّ درياي هدي معني درس الهي خاتم درس كرم گوهر مقتداي سروران ملك دين، جفت بتول ديگر از برج امامت مثل او اختر نتافت بحر در درج كرامت همچو او گوهر نيافت

قصه حيدر به مردودان مرواني مگوي زمرة المسترحمين حيوا الوفي المرتضي دسته‏بند لاله عصمت وصي مصطفي دين نبي، مسندنشين هل اتي سالك اطوار لم اعبد شه تخت رضا شمع ايوان ولايت نور چشم اوليا جام فتوّت، روح شخص لافتي پيشواي رهروان راه حق شير خدا در درج كرامت همچو او گوهر نيافت در درج كرامت همچو او گوهر نيافت

حميد داد و دين محمود احمد خلق عيسي ‏دم كه دارد اصطناع حيدري و زهد سلماني

‏دم كه دارد اصطناع حيدري و زهد سلماني ‏دم كه دارد اصطناع حيدري و زهد سلماني

به زخم عمود تو نه حصن شش در چو خيبر ز كوپال حيدر بلرزد

در چو خيبر ز كوپال حيدر بلرزد در چو خيبر ز كوپال حيدر بلرزد

به آب ابر حيابار چشم ذي‏النورين به تاب تيغ جهانسوز حيدر كرّار

به تاب تيغ جهانسوز حيدر كرّار به تاب تيغ جهانسوز حيدر كرّار

خضر سكندر در موسي بنان حاتم حيدر دل خسرونشان

حاتم حيدر دل خسرونشان حاتم حيدر دل خسرونشان

اي سليمان قدر حيدر دل كه كم‏تر چاكرت در وغا نوك سنان را هيبت اژدر دهد

در وغا نوك سنان را هيبت اژدر دهد در وغا نوك سنان را هيبت اژدر دهد

مرا كه مالك ملك ملوك معرفتم دلم كه مهر زند آل زر بر احكامش ضمير روشن خواجو كه شمع انجمن‏است روان او كه شد از آب زندگي سيراب در آن نفس كه بود مرغ روح در پرواز مباد جز به رخ اهل بيت چشمش باز

جهان معرفت و ملك دين مسخّر باد فداي حكم جهانگير آل حيدر باد چراغ خلوتيان رواق شش در باد رهين منت ساقي حوض كوثر باد مباد جز به رخ اهل بيت چشمش باز مباد جز به رخ اهل بيت چشمش باز

ديوطبعان بين كه قصد خاتم جم كرده‏اند در قيامت كافرينش خيمه بر محشر تشنگان وادي ايمان چو در كوثر رسند هركه او چون حلقه نبود بر در حيدر مقيم ره به منزل برد هر كو مذهب حيدر گرفت آب حيوان يافت آن كو خضر را رهبر گرفت

بغض اولاد علي را نقش خاتم كرده‏اند زنند سكّه دولت به نام آل پيغمبر زنند از شعف دست طلب در دامن حيدر زنند... رهروان راه دين چون حلقه‏اش بر در زنند... آب حيوان يافت آن كو خضر را رهبر گرفت آب حيوان يافت آن كو خضر را رهبر گرفت

زرگران انجم از احسان حيدر دور نيست گر ز زرّ جعفري اكليل جوزا مي‏زنند

گر ز زرّ جعفري اكليل جوزا مي‏زنند گر ز زرّ جعفري اكليل جوزا مي‏زنند

آن شاه كه شهر علم را آمد شاه شهدا مير نجف جفت بتول داماد رسول و شير يزدان حيدر (ص 538)

در پشت سپه و ابن عم پيغمبر رسول و شير يزدان حيدر (ص 538) رسول و شير يزدان حيدر (ص 538)

سالك دل يافته، نكهت روح القدس انوري خاوري از سر صدق و صفا قاضي دين رسول، خازن گنج بتول قامع كيش هبل، ما حي نقش وَثَن...

چون نبي يثربي بوي اويس قرن ورد زبان ساخته، محمدت بوالحسن قامع كيش هبل، ما حي نقش وَثَن... قامع كيش هبل، ما حي نقش وَثَن...

رنگ پيل صبح سيمابي چو تيغ بوالحسن چشم شير شرق عنابي چو خون بوالحكم

چشم شير شرق عنابي چو خون بوالحكم چشم شير شرق عنابي چو خون بوالحكم

هيچ نقصاني نباشد حيدر كرّار را گر كسي از جهل نشناسد تراب از بوتراب

كسي از جهل نشناسد تراب از بوتراب كسي از جهل نشناسد تراب از بوتراب

عقل مستظهر به رأي صائبش همچو بوالقاسم به فتح بوتراب

همچو بوالقاسم به فتح بوتراب همچو بوالقاسم به فتح بوتراب

با وجود شمسه گردون عصمت فاطمه خون او را تحفه سوي باغ رضوان برده‏اند آن كه طاووس ملايك پايبند دام اوست حرز هفت اندام نه گردون سه حرف نام اوست

زهره را اين تيره‏روزان نام زهرا كرده‏اند تا از آن گلگونه رخسار حورا كرده‏اند هفت اندام نه گردون سه حرف نام اوست هفت اندام نه گردون سه حرف نام اوست

در معني فضيلت داماد مصطفي منظومه محبت زهرا و آل او دوشيزگان پرده‏نشين حريم قدس نام بتول بر سر معجر نوشته‏اند

پيران هفت زاويه محضر نوشته‏اند بر خاطر كواكب ازهر نوشته‏اند نام بتول بر سر معجر نوشته‏اند نام بتول بر سر معجر نوشته‏اند

به نور چشم پيمبر كه نور ايمان بود نبود هيچ به عذر احتياجش از پي آن از آن به وصلت او زهره شد به دلالي نگشت عمر وي از حي فزون ز روي حساب وراي ذروه افلاك آستانه اوست كهينه سوري بيت العروس او ساره كمينه جاريه خانه‏دار او هاجر...

عقيق صفوت ياقوت شرع را كان بود كه شمع جمع طهارت ازو فروزان بود كه از شرف قمرش در سراچه دربان بود چرا كه زندگي او به حي حنان بود ز مرغزار فراديس آب و دانه اوست... كمينه جاريه خانه‏دار او هاجر... كمينه جاريه خانه‏دار او هاجر...

خون شفق در كنار چرخ به سوك حسين آنك بود رعد را از غم او ناله كار روضه تحقيق را گيسوي آن ضيمران يافته خلد برين از لب اين ناردان نيست به جز ذكرشان مفتي جان را فنون نيست به جز فكرشان دوحه دل را فَنَن

دود غسق در جگر دهر به داغ حسن وانك بود ابر را بي رخ او گريه فن گلشن توحيد را عارض اين نسترن و آمده در باغ دين قامت آن نارون نيست به جز فكرشان دوحه دل را فَنَن نيست به جز فكرشان دوحه دل را فَنَن

ديشب از آهم حمايل در برِ جوزا بسوخت چون چراغ ديده زهرا بكشتندش به زهر چون روان كردند خون از قرة‏العين نبي چشم بس كه دريا ناله كرد از حسرت آن تشنگان گوهر سيراب را جان بر دل دريا بسوخت...

وزنفير سوزناكم كلّه خضرا بسوخت زهره را دل بر چراغ ديده زهرا بسوخت عيسي خون بباريد و دل ترسا بسوخت گوهر سيراب را جان بر دل دريا بسوخت... گوهر سيراب را جان بر دل دريا بسوخت...

در گوش ما مدايح شبيّر خوانده‏اند بر جان ما مناقب شبّر نوشته‏اند

بر جان ما مناقب شبّر نوشته‏اند بر جان ما مناقب شبّر نوشته‏اند

شمعي كه بود مقتبس از نور بوالحسن جانش به لب رسيده و تسبيح بر زبان نور دل بتول و جگر گوشه رسول هرچند كز حجاز چو او شعبه‏يي نخاست آن گوشوار عرش كه گردون جوهري اقرار كرده حرّ يزيدش به بندگي لب خشك و ديده تر شده از تشنگي هلاك از كربلا بدو همه كرب و بلا رسيد آري همين نتيجه دهد ملك پروري...

نام مبارك و رخ ميمون او حسن زهرش به جان رسيده و ترياك در دهن... خورشيد برج دين و دُر دُرج بوالحسن آن دور بي‏نواي حسيني نگشت راست با دامني پر از گهرش بود مشتري... خط باز داده روح امينش به چاكري وانگه طفيل خاك درش خشكي و تري آري همين نتيجه دهد ملك پروري... آري همين نتيجه دهد ملك پروري...

بدان بزرگ حسيني نواي پرده علي ثاني و سلطان حيدري نسبت نشسته خامش و با چارركن در گفتار شكسته شهپر و با هفت چرخ در پرواز

راز كز و بلند شد آوازه نهفت حجاز امام رابع و كسري مملكت پرداز شكسته شهپر و با هفت چرخ در پرواز شكسته شهپر و با هفت چرخ در پرواز

يارب به حق خازن گنجينه هدي باقر كه بود مخزن اسرار اهتدا

باقر كه بود مخزن اسرار اهتدا باقر كه بود مخزن اسرار اهتدا

به آفتاب جهانتاب آسمان علوم مدار مركز ايمان محمد باقر گل اگر نه باب معاني ازو شدي مفتوح گر او نه وضع مصابيح علم بنهادي نشان نهج بلاغت كه در جهان دادي

كه شد منور از انفاس او جهان علوم حديقه دين شمع دودمان علوم به هيچ باب نكردي كسي بيان علوم... نشان نهج بلاغت كه در جهان دادي نشان نهج بلاغت كه در جهان دادي

يارب به حق جعفر صادق كه آفتاب باشد چو صبح بر نفس صدق او گوا

باشد چو صبح بر نفس صدق او گوا باشد چو صبح بر نفس صدق او گوا

امام كعبه‏نشين جعفر فرشته‏نشان فلك به حلقه تدريس او حديث حدوث هماي سدره به گرد حريم حضرت او كتابه‏يي كه بر اين طاق چنبري كردند به نام اشرفش از زرّ جعفري كردند

خليل خضر خلف صادق خليفه خدم سماع كرده ز لفظ محدثان قدم مقيم در طيران چون كبوتران حرم... به نام اشرفش از زرّ جعفري كردند به نام اشرفش از زرّ جعفري كردند

يارب به حق موسي كاظم كه چون كليم بودي به طور قرب شب و روز در دعا

بودي به طور قرب شب و روز در دعا بودي به طور قرب شب و روز در دعا

به عفو و عفت كاظم امام ربّاني ز بس كه چرخ برو تير بي‏وفايي زد گر آنچه بر سر او رفت بشنود فردوس چو زلف حور شود مجمع پريشاني...

كليم طور كمالات موسي ثاني شدست خون دل كوه لعل پيكاني چو زلف حور شود مجمع پريشاني... چو زلف حور شود مجمع پريشاني...

به سرو باغ رضا مرتضاي خضر قرين سهيل دار سلام و خور خراسان تاب شهيد طراوت رخ ايمان امين ملك امان حسن نهاد و علي نام و موسوي گوهر ذبيح فروغ طلعت او آفتاب اوج هدي مزار قطب سپهر آستان معبد اوست سرشك ديده پروين گلاب مرقد اوست

چراغ چشم سماوات و شمع روي زمين مشهد و خسرونشان طوس‏نشين حرارت دل مأمون حبيب روح امين نسبت و يحيي دل و مسيح آيين غبار درگه او كحل چشم حورالعين سرشك ديده پروين گلاب مرقد اوست سرشك ديده پروين گلاب مرقد اوست

يارب به حق آن تقي متقي كه او اقطاب هفت صومعه را بود مقتدا

اقطاب هفت صومعه را بود مقتدا اقطاب هفت صومعه را بود مقتدا

به آب روي تقي آنك عين تقوي بود جواد مرتضوي باني مباني جود مه سپهر سيادت سپهر مهر شرف كه خاك روب درش شاه چرخ اعلي بود

جمال صورت جان و جهان معني بود كه ابر بحر عطا را حيا از او مي‏بود خاك روب درش شاه چرخ اعلي بود خاك روب درش شاه چرخ اعلي بود

يارب به حق شمع سراپرده تقي يعني علي‏نقي صدف گوهر تُقا

يعني علي‏نقي صدف گوهر تُقا يعني علي‏نقي صدف گوهر تُقا

بدان شقايق سيراب گلشن ابرار كه هست شمه‏يي از خلق او نسيم بهار

كه هست شمه‏يي از خلق او نسيم بهار كه هست شمه‏يي از خلق او نسيم بهار

علي خلاصه امكان و حاصل تكوين شدست دامن گردون به خون دل وادي كه بعد ازو كه بود در ره هدي هادي

نقي نقاوه اركان و زبده ادوار... كه بعد ازو كه بود در ره هدي هادي كه بعد ازو كه بود در ره هدي هادي

يارب به حق شكر شيرين عسگري كو بود طوطي شكرستان اتّقا

كو بود طوطي شكرستان اتّقا كو بود طوطي شكرستان اتّقا

به لذت شكر عسگري به گاه سخن سراچه‏ايست زبستانسراي تعظيمش به روي شاه بساط امامت از كونين خليفه گر به خلافش فصول كلي خواند بشد خليفه به‏كلي وزو خلافي ماند

كه بود طوطي بلبل نواي هشت چمن چهار صفه هفت آشكوي شش روزن... اگر چنانك رخ آرند هم به وجه حسن بشد خليفه به‏كلي وزو خلافي ماند بشد خليفه به‏كلي وزو خلافي ماند

يارب به حق مهدي هادي كه چرخ را باشد به آستانه مرفوعش التجا

را باشد به آستانه مرفوعش التجا را باشد به آستانه مرفوعش التجا

به مقدم خلف منتظر امام همام شعيب مدين تحقيق حجة القائم خطيب خطّه افلاك منهي ملكوت شه ممالك دين صاحب‏الزمان كه زمان به انتظار وصول طليعتش خورشيد نه در ولايت او درخورست رايت ريب نه با امامت او لايق است آيت عيب

مسيح خضر قدوم و خليل كعبه مقام عزيز مصر هدي، مهدي سپهر غلام اديب مكتب اقطاب محيي اسلام به دست رايض طوعش سپرده است زمام زند درفش درفشنده صبحدم بر بام نه با امامت او لايق است آيت عيب نه با امامت او لايق است آيت عيب

يا ز بهر حجة‏الحق مهدي آخر زمان نقره خنگ آسمان را زيني از زر بسته‏اند

نقره خنگ آسمان را زيني از زر بسته‏اند نقره خنگ آسمان را زيني از زر بسته‏اند

بولهب خوانندم از بي مهري اما هرشبي در صوامع اشك مي‏بارم تو گويي بوذرم

در صوامع اشك مي‏بارم تو گويي بوذرم در صوامع اشك مي‏بارم تو گويي بوذرم

اگر ملك سليمان در نبازي چو سلمان طلعت سلمي نيابي

چو سلمان طلعت سلمي نيابي چو سلمان طلعت سلمي نيابي

خدمت مور كن ار ملك سليمان خواهي راه سلمان رو اگر طلعت سلمي طلبي

راه سلمان رو اگر طلعت سلمي طلبي راه سلمان رو اگر طلعت سلمي طلبي

بر هفت هيكل فلكي هر دعا كه هست آن از زبان صاحب قنبر نوشته‏اند

آن از زبان صاحب قنبر نوشته‏اند آن از زبان صاحب قنبر نوشته‏اند

شهسواران در ركاب راكب دُلدل روند خاكيان لاف از هواي صاحب قنبر زنند

خاكيان لاف از هواي صاحب قنبر زنند خاكيان لاف از هواي صاحب قنبر زنند

هلال شامي ابرش سوار قلعه نشين شدست حلقه به گوش غلام قنبر او

شدست حلقه به گوش غلام قنبر او شدست حلقه به گوش غلام قنبر او

صنعتگران چرخ به زر وصف ذوالفقار بر تيغ خور نوشته و در خور نوشته‏اند

بر تيغ خور نوشته و در خور نوشته‏اند بر تيغ خور نوشته و در خور نوشته‏اند

چون برآمد جوش جيش شاه مردان نعل دلدل را كله‏داران چرخ چنبري روشنان قصر كحلي گرد خاك پاي او سرمه چشم جهان بين ثريا كرده‏اند...

در مصاف از غبار تازيان چرخ معلاّ كرده‏اند تاج فرق فرقدين و طوق جوزا كرده‏اند سرمه چشم جهان بين ثريا كرده‏اند... سرمه چشم جهان بين ثريا كرده‏اند...

شهسواران در ركاب راكب دلدل روند خاكيان لاف از هواي صاحب قنبر زنند

خاكيان لاف از هواي صاحب قنبر زنند خاكيان لاف از هواي صاحب قنبر زنند

چرخ را از حسرت مسمار نعل دلدلش ميخ‏هاي آتشين در چشم بينا مي‏زنند

ميخ‏هاي آتشين در چشم بينا مي‏زنند ميخ‏هاي آتشين در چشم بينا مي‏زنند

لشگركشان عالم جان نام دلدلش بر كوهه‏هاي زين تكاور نوشته‏اند

بر كوهه‏هاي زين تكاور نوشته‏اند بر كوهه‏هاي زين تكاور نوشته‏اند

بدان امير كه شد شاه چرخ چاكر او نمونه‏ايست مه نو ز نعل استر او

نمونه‏ايست مه نو ز نعل استر او نمونه‏ايست مه نو ز نعل استر او

مطرب دستانسرا كوهه كاوس مقام خسرو ضيغم سوار بيشه شيرش وطن

ضيغم سوار بيشه شيرش وطن ضيغم سوار بيشه شيرش وطن

موءمنان حيدري را مي‏رسد كز بهر دين حلقه ناموس حيدر بر در خيبر زنند

حلقه ناموس حيدر بر در خيبر زنند حلقه ناموس حيدر بر در خيبر زنند

نامش نگر كه قلعه‏نشينان موسوي مهر گشاد بر در خيبر نوشته‏اند

مهر گشاد بر در خيبر نوشته‏اند مهر گشاد بر در خيبر نوشته‏اند

به زخم عمود تو نُه حصن شش چو حيدر گر آهنگ ميدان نمايي ز كُه پيكرت حصن خيبر بلرزد

در چو خيبر ز كوپال حيدر بلرزد ز كُه پيكرت حصن خيبر بلرزد ز كُه پيكرت حصن خيبر بلرزد

كرّار بي فرار و خداوند ذوالفقار قتّال عمرو و عنتر داماد مصطفي

عمرو و عنتر داماد مصطفي عمرو و عنتر داماد مصطفي

شير دل لافتي شير خدا مرتضي حيدر خيبرگشا صفدر عنتر فكن

حيدر خيبرگشا صفدر عنتر فكن حيدر خيبرگشا صفدر عنتر فكن

آن آيتي كه نقش طوامير نصرت است بر رايت كشنده عنتر نوشته‏اند

بر رايت كشنده عنتر نوشته‏اند بر رايت كشنده عنتر نوشته‏اند

عالم و عابد و صوفي همه طفلان رهند مرد اگر هست به جز عارف رباني نيست

مرد اگر هست به جز عارف رباني نيست مرد اگر هست به جز عارف رباني نيست