گابريل دانگيرى درباره شخصيت على عليه السلام مىگويد:
شخصيت على عليه السلام داراى دو خاصيت برجسته و ممتاز است كه در هيچ يك از قهرمانان بزرگ نمى توان يافت نخست آنكه على عليه السلام در عين حال كه عنوان قهرمانى و امام هر دو را دارا بود.
سردار جنگى شكست ناپذير و عالم الهى و فصيح ترين خطباى صدر اسلام بشمار مىرفت. آيا ممكن است (رولان) و(بايار) دو قهرمان مشهور تاريخ اروپا را تصور كرد كه متون مقدس را استادانه تفسير نموده و نكات مهم تورات و انجيل را شرح داده و از بالاى منبر نطق نموده و بغرنج ترين معضلات قانون مدنى و قانون جزا راحل نمايند؟
آيا مىتوان (سن تماس داكن) و (سن ژان كريز و ستوم) يا(سونه) روحانى بزرگ مذهب را در نظر مجسم كرد كه شمشير بدست به خيل دشمنان هجوم كرده و ديوارهاى محكم ترين دژها را فرو ريزند؟
خاصيت دوم على عليه السلام اين است كه از نظر تمام مذاهب اسلام مورد ستايش و تكريم است و بى آنكه او خود خواسته باشد، تمام فرق و مذاهب اسلامى او را پيشواى خود مىشناسند، در صورتى كه پيشوايانى از قبيل (نسطوريوس) و(فوسيوس) و(لوتر) فقط مورد احترام كليساهاى خود هستند و از نظر كليساهاى ديگر طرد شده اند.
على عليه السلام خطيبى زبر دست و نويسنده اى توانا و قاضى عاليقدرى مىباشد و در صف مؤسسين و واضعين مكتب هامقام اول را دارد، و مكاتبى كه او تاسيس نموده از لحاظ صراحت و روشنى و استحكام منطق و همچنين از لحاظ تمايل بارز آنها به ترقى و تجدد امتياز دارد.
على عليه السلام بلند همتى و نجابت را براستى از حد گذرانده بود، بلاغت على عليه السلام به پايه اى است كه گوئى سخن را مانند جواهر تراشى مىدهد.