بنى اميّه بقدرى نسبت به على عليه السلام دشمنى و كينه داشتند كه در بالاى منبرها، به ساحت مقدّس حضرتش جسارت كرده و او را سب و لعن مىكردند و اين بدعت از ناحيه معاويه شروع شد و تا زمان خلافت عمر بن عبدالعزيز (هشتمين خليفه اموى) ادامه داشت (يعنى حدود بيش از شصت سال)
تا آنجا كه مىنويسند؛ در زمان خلافت عبدالملك (پنجمين خليفه اموى) روزى يكى از علماء در مسجد دمشق، موعظه مىكرد، ناگهان در وسط گفتارش مقدارى از فضائل حضرت على عليه السلام را به زبان آورد.
عبدالملك گفت: عجبا هنوز مردم على عليه السلام را فراموش نكرده اند. دستور داد زبان آن عالم ربانى را بريدند. شاعر در اين مورد چه زيبا گفته:
بر فراز منبرها آشكارا به على عليه السلام ناسزا مىگويند، با اينكه چوبهاى اين منبرها، با شمشير و مجاهدات على عليه السلام نصب گرديد و درست شد.