خليل بن احمد فراهيدى "م 170 ق" مى گويد: 'مصحف را بدان رو مصحف گويند كه جامع نوشته هاى ميان دو جلد است.' [ فراهيدى، خليل بن احمد، العين، ج 3، ص 120. ] معمولاً مصحف از چند صحيفه و صحف سامان مى يابد. [ جوهرى، صحاح اللغه، ج 4، ص 138. ] نكته اى كه بيش تر لغت پژوهان بر آن پاى فشرده اند و آن را بر قيد 'جامعيت' افزوده اند، مكتوب بودن ميان دو جلد است. تفاوت صحف و مصحف در اين است كه صحف عبارت از ورق ها و لوح هايى است كه وقتى مى خواهند آن ها را به يكديگر پيوند زنند و مجموعه اى يگانه پديد آورند، ميان دو لوح يا دو جلد مى گذارند. از اين روى گفته اند: المصحف هو الجامع للصحف المكتوبة بين الدفتين؛ 'مصحف، مجموعه صحف مكتوبِ ميان دو جلد را گويند.'
بنابراين، جاى دادن قرآن در مصحف، بدين معنا است كه اولاً آن را از حالت پراكندگى در آورده اند و ثانياً ميان دو جلد گذاشته اند. تفاوت ميان قرآن و مصحف در همين است.
پيش از هر چيز بايد اطمينان يابيم كه آيا چنين مصحفى وجود خارجى داشته است يا نه. براى اين كار به گزارش مصادر و رجال نخستين حديث، تاريخ و سيره نيازمنديم تا روشن سازيم چنين كتابى در دوران نخستين مطرح بوده و كتاب ها نيز از آن سخن گفته اند. در اين جا در دو بخش به پژوهش مى پردازيم و درباره راويان و مؤلفان شيعه و سنى سخن مى گوييم.