آرايش جنگى را در همه جاى ميدان زير نظر بگيرد و از كم و كيف آن آگاه شود و محاسبات تهاجمى يا دفاعى خويش را بر اساس صحيح استوار سازد.
در ششمين جمله مىفرمايد: « (بعد از آن كه تمام لشكر و جوانب ميدان را در نظر گرفتى) نظرت را فرو گير!» (وَغُصَّ بَصَرك).
اين جمله، يا به معناى حقيقى آن است كه خود را در ميدان، دائماً متوجّه مناطق دور دست كه از تكرار نظر به آن، گاه ترس و رعبى به وجود مىآيد، مشغول نكند و تنها به اطراف خود بنگرد (توجّه داشته باشيد «غصّ بصر» به معناى بستن چشم نيست بلكه به معناى فرو انداختن و كوتاه كردن نگاه است) و يا به معناى كنايى است يعنى نسبت به كثرت نفرات و تجهيزات دشمن بى اعتنا باش و از آن چشم فروگير و با شجاعت و شهامت بر دشمن بتاز و ضربات خود را بىواهمه بر او فرود آور!
شاهد اين معنا جمله اى است كه در خطبه ديگرى از نهج البلاغه آمده است آن جا كه مىفرمايد: «وَغُضُّوا الاَبْصارَ فَاِنَّهُ اَرْبَطُ لِلْجَاْشِ وَ اَسْكَنُ لِلْقُلُوبِ; چشمهاى خود را فرو گيريد تا قلب شما قويتر و روح شما آرامتر باشد». (1)
در هفتمين و آخرين جمله به يك نكته بسيار مهم و اساسى كه جنبه معنوى و روحانى دارد و مايه قوّت نفوس و آرامش خاطر مىباشد، اشاره مىكند و مىفرمايد: «با اين همه بدان كه نصرت و پيروزى از سوى خداوند سبحان است!» (وَاَعْلَمُ اَنَ النَّصْرَ مِنْ عِنْدِاللهِ سُبْحانَهُ).
اشاره به اين كه آنچه گفته شد تنها اسباب و مقدّمات از نظر ظاهر به حساب مىآيد، آنچه مهم است اراده خداست كه پيروزى و نصرت از آن سرچشمه مىگيرد; بر او دل ببند و به او تكيه كن و موفقيّت نهايى را از او بخواه كه او بر هر چيزى قادر و تواناست و نسبت به بندگان با ايمان و مجاهد، رحيم و مهربان است! همان گونه كه
1. «نهج البلاغه»، خطبه 124.