دين و دانش و مذهب است.

آرى او در تمام آنچه از نياكان پاك خود به ارث برده بود پيشتاز و نمونه شد: از دانش جوشان و فراوان، روحيّات بلند، نظر صائب و ثاقب، طبع بلند و اباى نفس، ادب برتر و حسب پاكيزه. او از نوادگان شجره نبوى و از شاخه هاى پربار ولايت علوى است، مجد و عظمتش را از حضرت فاطمه (عليها السلام) و بزرگى و سيادت را از امام كاظم (عليه السلام) به ارث برده است.

وى صاحب ده ها فضايل ديگر است كه قلم را ياراى نگارش همه آنها نيست». (1)

آن گاه مرحوم علامه امينى نام بيش از چهل كتاب را كه درباره زندگى و شخصيّت سيّد رضى سخن گفته اند ذكر مىكند و مىافزايد:

روحيّات بلند او را مىتوان در كتابى كه «علاّمه شيخ عبدالحسين حلّى» به عنوان مقدّمه اى در جزء پنجم تفسير خود در 112 صفحه نوشته، خواند.

و شخصيّت والاى او را در كتاب «عبقريّة الرّضى» نوشته نويسنده معروف «زكى مبارك» در دو جلد قطور مطالعه كرد و پيش از اين دو تن، علاّمه شيخ محمّدرضا كاشف الغطا نيز درباره وى كتابى نوشته است.

استادان سيّد رضى

«علاّمه امينى» نام چهارده تن را به عنوان استاد سيّد رضى ذكر مىكند كه از آن ميان مىتوان به افراد زير اشاره كرد:

1ـ ابوسعيد حسن بن عبدالله بن مرزبان نحوى، معروف به «سيرافى» متوفاى 368. سيّد رضى در حالى كه سنّش به ده سال نرسيده بود نزد وى نحو آموخت.

2ـ ابوعلى حسن بن احمد فارسى، نحوى معروف، متوفاى 377.

3ـ هاون بن موسى.

1. الغدير، ج 4، ص 181.