أَيُّهَا النَّاسُ! إِنَّ أَخْوَفَ مَا أَخَافُ عَلَيْكُمُ اثْنَانِ: اتِّبَاعُ الْهَوَى وَ طُولُ الاَْمَلِ، فَأَمَّا اتِّبَاعُ الْهَوَى فَيَصُدُّ عَنِ الْحَقِّ، وَ أَمَّا طُولُ الاَْمَلِ فَيُنْسِي الاْخِرَةَ.
اى مردم! وحشتناكترين چيزى كه از آن بر شما مىترسم، دو چيز است: پيروى از هواى (نفس) و آرزوى دراز، امّا پيروى از هوا (انسان را) از حق باز مىدارد، و امّا آرزوى دراز موجب فراموشى آخرت مىشود.
همان گونه كه قبلا اشاره شد به نظر مىرسد كه امام (عليه السلام) اين خطبه را بعد از پيروزى در جنگ جمل به هنگام ورود به كوفه ايراد كرده است، تا كبر و غرور ناشى از پيروزى و رقابت بر سر غنائم جنگى را كنترل كند، مىفرمايد: اى مردم! وحشتناكترين چيزى كه از آن بر شما مىترسم، دو چيز است: پيروى از هواى (نفس) و آرزوى طولانى!
(أَيُّهَا النَّاسُ! إِنَّ أَخْوَفَ مَا أَخَافُ عَلَيْكُمُ اثْنَانِ: اتِّبَاعُ الْهَوَى وَ طُولُ الاَْمَلِ).
سپس مىافزايد: «اما پيروى از هواى (نفس) ، انسان را از حق باز مىدارد، و اما آرزوى دراز موجب فراموشى آخرت مىشود».
(فَأَمَّا اتِّبَاعُ الْهَوَى فَيَصُدُّ عَنِ الْحَقِّ وَ أَمَّا طُولُ الاَْمَلِ فَيُنْسِي الاْخِرَةَ).
اين جمله كوتاه از جمله هاى بسيار مهم و سرنوشت ساز است، كه هم از پيامبر