صفحه‌ى 241
نَحْنُ أَهْلَ الْبَيْتِ مِنْهَا بِمَنْجَاة، وَ لَسْنَافِيهَا بِدُعَاة، ثُمَّ يُفَرِّجُهَا اللهُ عَنْكُمْ كَتَفْرِيجِ الاَْدِيمِ: بِمَنْ يَسُومُهُمْ خَسْفاً، وَ يَسُوقُهُمْ عُنْفاً، وَ يَسْقِيهِمْ بِكَأْس مُصَبَّرَة لاَ يَعْطِيهِمْ إِلاَّ السَّيْفَ، وَ لاَ يُحْلِسُهُمْ إِلاَّ الْخَوْفَ، فَعِنْدَ ذلِكَ تَوَدُّ قُرَيْشٌ - بِالدُّنْيَا وَ مَا فِيهَا - لَوْ يَرَوْنَني مَقَاماً وَاحِداً، وَ لَوْ قَدْرَ جَزْرِ جَزُور، لاَِ قَبْلَ مِنْهُمْ مَا أَطْلُبُ الْيَومَ بَعْضَهُ فَلاَ يُعْطُونِيهِ!
هنگامى كه آن فتنه هاى كور و تاريك و ظلمانى روى آوَرَد، ما اهل بيت از آن بركناريم و در آن زمان دعوت به حكومت نمى كنيم; (اين فتنه ها همچنان ادامه نمى يابد) و بعد از مدّتى خداوند آنها را از شما جدا مىسازد; همچون جدا كردن پوست از گوشت! اين كار به وسيله كسانى انجام مىشود كه ذلّت را بر آنها تحميل مىكنند و آنها را (به سوى مرگ و نيستى) مىرانند و جام تلخ بلا را در كامشان فرو مىريزند; جز ضربه شمشير، چيزى به آنها نمى دهند و جز لباس ترس و وحشت بر آنها نمى پوشانند! در آن زمان، قريش دوست دارد، دنيا و آنچه را در دنياست از دست بدهد، تا يكبار ديگر مرا ببيند (و رهبرى مرا بپذيرد) هر چند زمان آن كوتاه باشد، به اندازه كشتن شترى، تا چيزى را از آنها بپذيرم كه امروز كمى از آن را مىخواهم و آنها نمى دهند.