پیام امام امیرالمؤمنین (علیه السلام)

‌صفحه‌ى 316

در واقع، سخن امام (عليه السلام) هم سو با حديث معروف نبوى است كه فرمود: «مَثَلُ أَهْلِ بَيْتِى فِيْكُمْ، مَثَلُ سَفِينَةِ نُوح مَنْ رَكِبَهَا نَجَى وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْهَا هَلَكَ». اين حديث كه با تعبيرات مختلفى در كتب شيعه و اهل سنّت با تفاوتهاى مختصرى نقل شده، نشان مىدهد كه اهل بيت پيامبر اكرم (صلّى الله عليه وآله) كه علم و دانش آنها از قرآن مجيد و از سنّت پيامبر (صلّى الله عليه وآله) مايه مىگيرد، تنها وسيله نجات در اين دنياى طوفانى اند. همان گونه كه هنگام وقوع طوفان نوح هيچ وسيله نجاتى جز كشتى نوح نبود. (1)

جالب اينكه در خطبه 87 شبيه تعبير بالا درباره قرآن هنگام توصيف بندگان خاصّ خدا گذشت، كه فرمود: «فَهُوَ قَائِدُهُ وَ إِمَامُهُ، يَحُلُّ حَيْثُ حَلَّ ثَقَلُهُ، وَ يَنْزِلُ حَيْثُ كَانَ مَنْزِلُهُ; بنده خالص خدا قرآن را پيشوا و امام خود قرار داده; هر جا قرآن فرود آيد، او بار خويش را همانجا فرود مىآورد و هر جا قرآن منزل كند او آنجا را منزلگاه خويش مىگرداند».

و اين تأكيد ديگرى بر همان حديث ثقلين است!

در قسمت دوم اين بخش از خطبه، امام (عليه السلام) به سراغ ويژگى هاى گروه خاصّى از ياران پيامبر اكرم (صلّى الله عليه وآله) مىرود و آنها را براى اصحابش الگو و سرمشق مىسازد و در عبارت مبسوطى، هفت ويژگى درباره آنها بيان مىكند.

نخست مىفرمايد: «من اصحاب محمّد (صلّى الله عليه وآله) را ديده ام، امّا هيچ يك از شما را مانند آنان نمى بينم! آنها موهايى ژوليده و چهره هاى غبارآلود داشتند (زاهد بودند و در فقر و تنگ دستى زندگى مىكردند و خم به ابرو نمى آوردند!)». (لَقَدْ رَأَيْتُ أَصْحَابَ

1. نويسنده متتبّع، مرحوم «ميرحامد حسين هندى» در كتاب «عبقات الانوار» اين حديث را از 92 كتاب كه بوسيله 92 نفر از دانشمندان اهل سنّت تأليف يافته، با تمام مشخّصات، نقل مىكند.