صفحه‌ى 211
هَذَا جَزَاءُ مَنْ تَرَكَ الْعُقدَةَ! أَمَا وَاللهِ لَوْ أَنِّي حِينَ أَمَرْتُكُمْ بِهِ حَمَلْتُكُمْ عَلَى الْمَكْرُوهِ الَّذِي يَجْعَلُ اللهُ فِيهِ خَيْراً، فَإنِ اسْتَقَمْتُمْ هَدَيْتُكُمْ وَإنِ اعْوَجَجْتُمْ قَوَّمْتُكُمْ، وَإنْ أبَيْتُمْ تَدَارَكْتُكُمْ، لَكَانَتِ الْوُثقَى، وَلكِنْ بِمَنْ وَإلَى مَنْ أُرِيدُ أَنْ أُدَاوِيَ بِكُمْ وَأَنْتُمْ دَائِي، كَنَاقِشِ الشَّوْكَةِ بِالشَّوْكَةِ، وَهُوَ يَعْلَمُ أَنَّ ضَلْعَهَا مَعَهَا! اللَّهُمَّ قَدْ مَلَّتْ أطِبَّاءُ هَذَا الدَّاءِ الدَّوِيِّ، وَكَلَّتِ النَّزْعَةُ بِأَشْطَانِ الرَّكِيِّ!
اين (گرفتارى ناشى از حكميّت كه دامان شما را گرفته)، كيفر كسى است كه «رأى صواب و پيمان اطاعت» را رها سازد. به خدا سوگند! اگر هنگامى كه من شما را دستور به قبول حكميّت (از روى ناچارى) دادم (به جاى آن) شما را وادار (به ادامه جهاد) مىكردم ـ كارى كه خوشايندتان نبود، ولى خدا خير فراوانى در آن قرار مىداد ـ و در اين حال اگر شما در مسير حق گام برمى داشتيد هدايتتان مىكردم، و اگر منحرف مىشديد شما را به راه، باز مىگرداندم، اگر گروهى از شما خوددارى مىكردند كسان ديگرى را به جاى آنها مىگماردم، اين كار صحيح و اساسى بود، ولى (افسوس كه تسليم فرمان من نبوديد)، من با كمك چه كسى مىجنگيدم وبه كه اعتماد مىكردم من مىخواهم به وسيله شما دردم را درمان كنم در حالى كه شما خود درد من هستيد. من در اين حال به كسى مىمانم، كه مىخواهد خار را به وسيله خار، بيرون بياورد با اين كه مىداند خار همچون خار است.