پیام امام امیرالمؤمنین (علیه السلام)

‌صفحه‌ى 600

نيست، تقاضاى ما اين است كه با لطف و كرم، با ما رفتار كنى و از درِ خانه ات مأيوس برنگردانى.

البتّه اين دعاها در عينِ اين كه شامل تقاضاهاى مؤكّد از درگاه خداست، درسهاى پرمعنايى براى شنوندگان است; تا به آثار گناهان و اعمال ناشايست پى برند، و خودرا آماده براى اصلاح خويشتن كنند، بسيارى از دعاهايى كه از معصومين (عليهم السلام) رسيده، اين نكته تربيتى را در بردارد.

و در پايانِ اين دعا و مناجات و شرح تقاضاها، درخواست نهايى را چنين بيان مىكند، عرضه مىدارد:

«بار خدايا! باران و بركات و رزق و رحمتت را بر ما بگستران، و بارانى بر ما بفرست نافع و سودمند و بارور كننده، كه آنچه را خشك شده با آن برويانى، و آنچه را مرده، زنده كنى، آبى بسيار پر منفعت، پر بار كه تپه ها و كوهها را با آن سيراب نمايى، رودخانه ها را به راه اندازى، درختان را پر برگ سازى، و قيمتها را با آن پايين آورى، تو به هر چه اراده كنى توانا هستى» (1). (اللَّهُمَّ انْشُرْ عَلَيْنَا غَيْثَكَ وَبَرَكَتَكَ، وَرِزْقَكَ وَرَحْمَتَكَ; وَاسْقِنَا سُقْيَا نَاقِعَةً مُرْوِيَةً مُعْشِبَةً (2)، تُنْبِتُ بِهَا مَا قَدْ فَاتَ، وَتُحْيِي بِهَا مَا قَدْ مَاتَ، نَافِعَةَ الْحَيَا (3)، كَثِيرَةَ الْمُجْتَنَى، تُرْوِي بِهَا الْقِيعَانَ (4)، وَتُسِيلُ الْبُطْنَانَ (5)، وَتَسْتَوْرِقُ الاَْشْجَارَ، وَتُرْخِصُ

1. جالب اين كه هنگام نوشتن اين سطور (دهم رمضان 1423) بارانى پربركت بعد از خشكى طولانى در حال باريدن است كه به نظر مىرسد ان شاء الله تمام صفاتى را كه امام (عليه السلام) در بالا بيان فرمود در آن جمع است!

2. «معشبه» از مادّه «عَشَبْ» (بر وزن شرف) به معنى رويش گياه گرفته شده.

3. «الحيا» به معنى باران و فزونى نعمت است.

4. «القيعان» جمع «قاع» و «قاعه» به معنى زمين گسترده و صاف است و گاه به زمينهائى كه آب در آن جمع مىشود اطلاق مىگردد.

5. «بُطنان» جمع «بطن» به معنى زمينهاى گود و تنگ مىباشد.