صفحه‌ى 619
منها: آثَرُوا عَاجِلاً وَأَخَّرُوا آجِلاً، وَتَرَكُوا صَافِياً، وَشَرِبُوا آجِناً. كَأَنِّي أَنْظُرُ إلَى فَاسِقِهِمْ وَقَدْ صَحِبَ الْمُنْكَرَ فَأَلِفَهُ، وَبَسِىءَ بِهِ وَوَافَقَهُ، حَتَّى شَابَتْ عَلَيْهِ مَفَارِقُهُ، وَصُبِغَتْ بِهِ خَلاَئِقُهُ، ثُمَّ أَقْبَلَ مُزْبِداً كَالتَّيَّارِ لاَ يُبَالِي مَا غَرَّقَ، أَوْ كَوَقْعِ النَّارِ فِي الْهَشِيمِ لاَ يَحْفِلُ مَا حَرَّقَ!
آنها (حاميان باطل) دنيا را مقدّم داشتند، و آخرت را عقب انداختند، آب گوارا و صاف (نعمتهاى جاويدان) را رها كردند، و آبهاى متعفن (هوسهاى زودگذر دنيا) را نوشيدند.
گويا فاسق آنان را مىبينم كه با زشتيها همنشين شده، و با آن انس گرفته است، آن چنان با آن هماهنگ گشته كه موهاى او در اين راه سفيد شده، و خلق و خوى او به رنگ گناه درآمده است.
سپس همچون سيلى خروشان حركت كرده (و همه چيز را در كام خود فرومى برد)، بى آن كه به آنچه غرق مىكند اعتنايى داشته باشد، و يا همچون شعله آتشى در گياهان خشك است كه براى آن تفاوت نمى كند كه چه چيز را مىسوزاند!