از سوى ديگر، با شهادت امام حسين(عليه السلام) شيرازه تشكيلات شيعه از هم پاشيد و اين گروه اصيل اسلامى نزديك بود به طور كامل از صحنه محو گردد; چرا كه امام حسين (عليه السلام) به عنوان محور تشكيلات شيعه در كربلا به شهادت رسيده بود و محوريت امام سجّاد(عليه السلام)هنوز از سوى بسيارى از شيعيان پذيرفته شده نبود. به همين سبب، ترديد و سرگردانى به درون جامعه شيعه راه يافت و بسيارى از افراد، امامت امام سجّاد(عليه السلام) را قبول نكردند و عمويشان محمد حنفيّه، فرزند امام على(عليه السلام)، را به عنوان امام پذيرفتند.
يكى از محققان در اين باره مى نويسد:
تا هنگامى كه حسين(عليه السلام) زنده بود، شيعيان متحد و يك پارچه بودند و او را تنها پيشوا و امام خاندان پيامبر(صلى الله عليه وآله) مى دانستند، ولى شهادت ناگهانى او و
1 . ابن ابى الحديد، شرح نهج البلاغة، ج 4، ص 104.