اختصاص به خاندان پيامبر(صلى الله عليه وآله) دارد ـ و غصب شدن آن به دست حاكمان اموى ياد مى كند و بدين سان، مشروعيت حكومت بنى اميّه را نفى مى نمايد.

هـ ) بيان مسائل فقهى

روزى بين امام(عليه السلام) و فردى در يك مسأله فقهى، مشاجره افتاد. امام(عليه السلام)براى اين كه به او بفهماند نظرشان مبتنى بر علم حقيقى است نه اجتهاد و استنباط، فرمودند:

اگر به خانه هاى ما بيايى، آثار و نشانه هاى جبرئيل را در جاى جاى آن به تو مى نمايانم. آيا عالم تر از ما به سنّت، كسى هست؟!(1)

حضرت در بيانى ديگر، مجتهدانى را كه در آن عصر با رأى خود و «قياس» و «استحسان»، به تفسير و تبيين شريعت مى پرداختند، تخطئه كرده، به صراحت، مردم را به سوى خويش فرا مى خواند:

با عقل هاى ناقص، رأى هاى باطل و قياس هاى فاسد، نمى توان دين خدا را شناخت، و دريافت كردن آن جز با تسليم، محال است. هر كس تسليم ما شد، سالم گرديد و هر كس به ما اقتدا كرد، هدايت شد و هر كس به قياس و رأى عمل نمود، هلاك شد و هر كس در قلبش، نسبت به كلام و حكم ما خلجان و ترديدى دارد، به سبع المثانى و قرآن عظيم كافر شده است و خودش هم نمى داند.(2)

1 . حلوانى، (حسين بن محمد بن حسن بن نصر)، نزهة النّاظر و تنبيه الخاطر، تحقيق سيد محمدباقر موحّد ابطحى، ص 94.

2 . شيخ صدوق، كمال الدين و تمام النعمة، ص 324.