بزرگوارشان امام حسين(عليه السلام)و ياران با وفايشان بود، با ايراد خطبه هاى روشنگرانه در كنار عمّه مكرّمه شان حضرت زينب (عليها السلام)و ديگر اهل بيت(عليهم السلام)، پيام رسان نهضت حسين گرديدند و در دوره سوم با زنده نگه داشتن ياد و خاطره اين واقعه جانگداز، به آن عمق بيش ترى بخشيدند.

اكنون به اختصار به بيان اين دو محور مى پردازيم:

نقش امام سجّاد(عليه السلام) در تداوم نهضت حسينى

مقدّمه

دوران امامت امام زين العابدين(عليه السلام) را مى توان به سه مرحله مشخّص تقسيم كرد:

الف) دوره اسارت;

ب) دوره قيام ها و شورش ها;

ج) دوران ثبات و سازندگى.(1)

درباره مرحله دوم، در فصل آينده سخن خواهيم گفت و درباره مرحله سوم در فصول گذشته صحبت كرديم، در فصول آينده نيز بدان خواهيم پرداخت.

اما مرحله اول، كه دوره كوتاه اسارت باشد، از عصر عاشورا شروع و تا بازگشت اهل بيت(عليهم السلام) به مدينه ادامه داشت. در اين دوره، امام سجّادرسالت بزرگ خود را كه افشاى چهره پليد امويان و جنايات هولناكشان در حق پدر

1 . در اين باره، ر.ك.به: سيدعلى خامنه اى (مقام معظّم رهبرى)، پژوهشى در زندگى امام سجّاد(عليه السلام)، ص 14 به بعد.