خديجه دختر خويلد، نمونه اى ديگر از زنانى است كه چهل سال ازعمرش را در وحشى ترين نقاط دنيا صرف كرده. سال ها عشيره و خويشاوندان او سنگ و چوب را پرستيده و از عاطفه و رحم و مردى بويى نبرده اند. همين زن پانزده سال يا بيشتر شاگردى مكتب پيغمبر را نمود و در زمينه هاى مختلف به صورت يك زن الگو و نمونه در آمده است.
در روزگارى كه به گفته كوتاه بينان، زنان ارزش اجتماعى نداشتند و در قيد اسارت بودند و فكر و منطقشان زنجير شده بود، در صفحات تاريخِ همان عصر، نام زنانى را مى بينيم كه معجونى از رشادت و شهامت و شجاعت و دانش و ايمانِ آميخته به عفّت و پاكدامنى بودند. در خانه فرمانبردار شوهر و مربّى فرزند و در ميدان نبرد پشتيبان دلاوران و دلدارى دهنده جنگويان و در اجتماعات، ناطق زبردست و در مقابل مجسمه هاى ظلم و استبداد مانند كوه آهنين مى ايستادند.
زرقا، دختر عدى بن قيس همدانى، در نبردى كه ميان على (عليه السلام) و معاويه در صحراى صفين روى داد، در پيشروى لشكر كوفه نقش هاى مهمّى را به كار مى برد و به شكست دشمن كمك مى كرد; به طورى كه رشادت اين زن از نظر معاويه دور نمى ماند.