ابو ايّوب انصارى حكايت كند:
در آن هنگامى كه رسول گرامى اسلام صلّى الله عليه وآله در بستر بيمارى خوابيده بود و آخرين لحظات عمر پربركت خود را سپرى مىنمود، حضرت فاطمه زهراء سلام اللّه عليها به ديدار پدر بزرگوارش آمد.
و چون پدر را با آن وضعيت جسمى مشاهده نمود، سخت گريست و اشك بر گونه هايش جارى گشت.
حضرت رسول صلّى الله عليه وآله با ديدن غم و اندوه دخترش، وى را دلدارى داد و اظهار داشت: اى فاطمه! خداوند متعال از بين تمام بندگانش، تنها علىّ بن ابى طالب عليه السلام را به عنوان شوهرت برگزيد.
و آن گاه بر من وحى فرستاد كه تو را به نكاح او در آورم و اين براى تو عظمت و سعادت بود كه چنين شخصيّتى شوهر تو گرديد.
در اين لحظه، حضرت زهراء سلام اللّه عليها خوشحال شد و با شادمانى تبسّمى نمود.
و پدرش در ادامه فرمايش خود افزود: فاطمه جان! بدان كه شوهرت داراى چند خصلت و فضيلت است كه ديگران از آن فضايل و مناقب محروم هستند:
ايمان و اعتقاد راسخ به خدا و رسولش، آگاهى به علوم و فنون مختلف، داراى حكمت و معارف، همسرى چون تو، دو فرزند پسر چون حسن و حسين، انجام امر به معروف و نهى از منكر در تمام حالات، قضاوت بر مبناى كتاب خدا.
و پس از آن فرمود: فاطمه! ما اهل بيتى هستيم كه خداوند رحمان عنايتى را به ما فرموده است، كه (نه به امّت هاى قبل از ما و نه بعد از ما) به هيچكس چنين عنايتى نشده و نخواهد شد.
پدرت بهترين و افضل تمام پيغمبران مىباشد.
شوهرت وصىّ من، و افضل اوصياء است.
عمويت، حمزه سيّد و سرور تمام شهيدان است.
جعفر طيّار از ما اهل بيت است، كه در بهشت با دو بال خود پرواز مىكند.
و دو فرزندت حسن و حسين، كه دو سبط اين امّت مىباشند.(37)