ه) دين فروشى

انسان مكلّف است كه اگر جانش به خطر افتاد، از مالش بگذرد تا جانش محفوظ بماند و اگر دينش را خطرى تهديد كرد، از جانش مايه بگذارد تا خطر متوجّه دينش نشود؛ ولى در آخرالزمان دين را به بهاى كمى مى‏فروشند و انسان‏هايى كه صبح مؤمن بوده‏اند، بعد از ظهر كافر مى‏گردند.

رسول خدا صلّى الله عليه وآله وسلّم در اين باره فرموده است: «واى بر عرب از شرّى كه به آنان نزديك شده است. فتنه‏هايى چون پاره‏هاى شب تاريك و ظلمانى. صبح‏گاهان مرد مؤمن است و به هنگام غروب كافر. گروهى دين خود را به بهاى ناچيز و متاع اندك مى‏فروشند. كسى كه در آن روز به دين خود چنگ زده و پاى بند است، همانند كسى است كه گلوله‏اى از آتش را در دست گرفته يا بوته‏اى از خار را در دست مى‏فشرد».(6)

(1). ثواب الاعمال، ص‏301؛ جامع الاخبار، ص‏129؛ بحار الانوار، ج‏52، ص‏190.

(2). تفسير فرات، ص‏44.

(3). بحارالانوار، ج‏2، ص‏190.

(4). ثواب الاعمال، ص‏301؛ جامع الاخبار، ص‏129؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏190.

(5). ابن‏طاووس، ملاحم، ص‏144.

(6). احمد، مسند، ج‏2، ص‏390.