رسول خدا صلّى الله عليه وآله وسلّم مىفرمايد: «هنگامى كه حضرت مهدى عجل الله تعالى فرجه الشريف ظهور كند... اموال و زكاتها را در كوچهها مىبرند؛ ولى كسى پيدا نمىشود كه حاضر به دريافت آنها باشد».(11)
نيز آن حضرت مىفرمايد: «مهدى عجل الله تعالى فرجه الشريف در امّت من خواهد بود و در حكومت او مال و ثروت بر هم انباشته خواهد شد».(12)
اين حديث كنايه از رفع نيازمندىهاى جامعه است؛ به گونهاى كه اموال از موارد مصرف بيشتر مىگردد. به سخن ديگر، دولت حضرت مهدى عجل الله تعالى فرجه الشريف نه تنها كسرى بودجه ندارد، بلكه در آمد آن بر بودجهاش فزونى دارد.
امام صادق عليه السلام مىفرمايد: «هنگامى كه قائم ما قيام كند...، زمين گنجهاى خود را بيرون ريخته، آشكار مىكند؛ به گونهاى كه مردم با چشم خود، آن را بر روى زمين مىبينند و دارندگان زكات سراغ كسى مىگردند كه نيازمند باشد تا زكاتشان را به او بدهند؛ ولى كسى يافت نمىشود و مردم - از فضل و بخشش خداوند - از ديگران بىنياز مىگردند».(13)
على بن عقبه نقل مىكند: در آن روزگار، كسى جايى را براى دادن صدقات و صرف پول در راه نيك نمىيابد؛ زيرا بىنيازى همه مؤمنان را فرا گرفته است».(14)
امام باقر عليه السلام مىفرمايد: «مردم ماليات خود را بر گردن گذاشته، به سوى مهدى مىروند. خداوند به شيعيان ما در زندگى رفاه و آسايش داده است و آنان در بىنيازى به سر مىبرند و اگر لطف و سعادت خداوند آنان را در بر نمىگرفت، با آن بىنيازى، سركشى مىكردند».(15)
امام باقر عليه السلام مىفرمايد: «حضرت مهدى عجل الله تعالى فرجه الشريف سالى دو بار عطايايى به مردم مىدهد. آن حضرت ماهى دوبار حقوق مىدهد و بين مردم يكسان رفتار كرده، به گونهاى كه فرد نيازمند به زكات، در جامعه يافت نمىشود. دارندگان زكات، سهم فقيران را نزد آنان مىآورند؛ ولى آنان نمىپذيرند. به ناچار اموال را در كيسههاى مخصوص پول مىگذارند و در محلّههاى شيعه مىچرخانند؛ ولى آنان مىگويند ما را به درهمهاى شما نيازىنيست».(16)
از روايات بالا دو نكته دانسته مىشود: نخست اين كه مردم در حكومت حضرت مهدى عجل الله تعالى فرجه الشريف چنان از نظر فكرى رشد مىكنند كه بدون زور و فشار به وظايف خود در همه ابعاد عمل مىكنند. يكى از آن وظايف، پرداخت ماليات درآمد به دولت اسلامى است.
اگر همه مسلمانها خمس درآمد و زكات اموال خود را به حكومت اسلامى پرداختكنند، رقم بزرگى را پديد مىآورد و دولت بر هر گونه اقدام اصلاحى و خدمات همگانى قادر مىشود.
دوم اين كه هر چند بخشش آن حضرت در آن روزگار بىحساب است و مردم به شيوههاى گوناگونى درآمدهايى دارند كه آنان را بىنياز مىكند، ولى آن چه بيشتر نظر را جلب مىكند، بلند طبعى و روح بىنيازى در آنان است؛ زيرا چه بسيارند انسانهاى ثروتمندى كه طبعى گرسنه و روحى آزمند دارند و چه بسا انسانهايى كه در عين فقر، از طبعى بزرگ و روحى غنى برخوردارند. مردم در عصر امام زمان عجل الله تعالى فرجه الشريف از غناى روحى برخوردارند و اين همان دگرگونى معنوى است كه در آن عصر پديد مىآيد.