دلم قرار نمى‏گيرد از فغان، بى‏تو ز تلخكامى دوران نشد دلم فارغ چون آسمان مه‏آلوده‏ام ز تنگدلى نسيم صبح نمى‏آورد ترانه شوق لب از حكايت‏شب‏هاى تار مى‏بندم چو شمع كشته ندارم شراره‏اى به زبان ز بيدلى و خموشى چو نقش تصويرم از آن زمان كه فروزان شدم ز پرتو عشق عقيق صبر به زير زبان تشنه نهم گزاره غم دل را مگر كنم چو امين جدا ز خلق به محراب جمكران، بى‏تو

سپندوار ز كف داده‏ام عنان، بى‏تو ز جام عيش لبى تر نكرد جان، بى‏تو پر است‏سينه‏ام از انده گران، بى‏تو سر بهار ندارند بلبلان، بى‏تو اگر امان دهدم چشم خونفشان، بى‏تو نمى‏زند سخنم آتشى به جان، بى‏تو نمى‏گشايدم از بى‏خودى، زبان، بى‏تو چو ذره‏ام به تكاپوى جاودان، بى‏تو چو يادم آيد از آن شكرين دهان، بى‏تو جدا ز خلق به محراب جمكران، بى‏تو جدا ز خلق به محراب جمكران، بى‏تو