از جمله تكاليف مردمان در غيبت امام زمان، عجلاللهتعالىفرجه، دعا كردن است كه خداى تعالى تو را از جمله دوستان و شيعيان و ملتزمان ركاب آن حضرت، ارواحنافداه، در زمان رجعت و ظهور قرار بدهد، چنان كه در دعاى عهد بعد از نماز صبح بر آن تاكيد گرديده است.
و بايد در اين دعا صادق باشى نه كاذب، و به مجرد زبان و عبارتپردازى نباشد و همانند كسانى نباشى كه سيد بن طاووس، رحمةاللهعليه، درباره آنان مىگويد: «من به برخى از مدعيان عشق و محبت والاى امام عصر، عليهالسلام، گفتم: اگر روزى هزار اشرفى مستمرى داشته باشى و بگويند امام زمانت قرار است ظاهر شود و اين پول از تو خواهد شد; در اين صورت تو خواستار چه خواهى بود؟ امام زمانت ظاهر شود يا مستمرىات ادامه يابد؟»اگر احساس مىكنى آن اخلاص و اعتقاد و محبت لازم را ندارى كه از عاشقان راستين مولايتباشى و ظهور امام خويش را در هر حال واقعا از خداوند متعال با تمام وجود درخواست كنى، حتى اگر به زيانت نيز تمام شود، باز هم نبايد مايوس شوى و ترك اين آداب و اعمال نمايى و از دعاى ظهور و فرج مولايت غفلت ورزى.
بلكه بايد همواره از خداى تعالى مسئلت كنى كه تو را در زمره آنان قرار دهد كه در برابر مولاى خويش صاحب رضا و تسليماند.
آرى حتى اگر فقط به زبان نيز بتوانى در مقام دعا و ثنا و اظهار بندگى و چاكرى برآيى - كه در دل دوستبه صد حيله رهى بايد كرد - شايد نورانيت اين كلمات و توسلات برايت رهى بگشايد و روزنهاى به سوى دوستباز نمايد و تو را كم كم به كويش كشاند. انشاءالله
با استفاده از كتاب: پيوند معنوى با ساحت قدس مهدوى، علىاكبر صدرالاسلام همدانى.