گونه هاى اختلالهاى روانى كه به گونه اى مربوط به بحث فقهى حقوقى سفاهت و جنون مى شود, از اين قرارند:
عقب ماندگى ذهنى از آغازين سالهاى قرن نوزدهم, به عنوان يك مشكل طبى و اجتماعى مورد توجه قرار گرفت. پيش از آن, عقب مانده ها را محجور و ديوانه مى دانستند.12
عقب ماندگى ذهنى, اختلالى ناهمگون و عبارت از عملكرد هوشى پايين از ميانگين و اختلال در مهارتهاى انطباقى است كه پيش از رسيدن شخص به 18 سالگى وجود دارد. اختلال, تحت تأثير عوامل ژنتيك, محيطى و روانى ـ اجتماعى است.13
چهارمين چاپ راهنماى تشخيصى و آمارى اختلالات روانى (DSM-IV) عقب ماندگى ذهنى را عملكرد هوشى پايين تر از ميانگين تعريف مى كند كه به اختلال جارى در رفتار انطباقى, انجاميده است. DSM-IV مى نويسد:
(علامت اساسى عقب ماندگى ذهنى, كاركرد هوشى پايين تر از ميانگين, همراه با محدوديتهاى بسيار در كاركرد انطباقى, دست كم, دو حوزه مهارتى از مهارتهاى زير است: پيوند برابر, نگهدارى از خود, زندگى خانوادگى, مهارتهاى بين فردى و اجتماعى, استفاده از منابع اطلاعاتى, خود فرمانى, مهارتهاى عملكرد تحصيلى, شغلى, فراغت, سلامت و امنيت است.