مقطعات

اوحدالدین محمد بن محمد انوری

نسخه متنی -صفحه : 439/ 242

هرگز گمان مبر كه كمال الزمان بمرد مي دان كه ساكنان فلك سير گشته اند خواهش گرى به نزد كمال الزمان شدند گفتند زهره را ز فلك دور كرده ايم ار خشمش از نوش پديد آرد نيش از يكى دو كند آنگه كه به كف گيرد تيغ از يكى دو كند آنگه كه به كف گيرد تيغ
كو روح محض بود نه جسم فناپذير از مطربى زهره بدين چرخ گنده پير كو بود در زمانه درين علم بى نظير اى رشك جان زهره بيا جاى او بگير نظر لطفش از سير برون آرد شير وز دويى يك كند آنگه كه بيندازد تير وز دويى يك كند آنگه كه بيندازد تير